Makeshift mosque near center set on fire following migrant protest over Quran ‘defacing’ on Friday
Five people were injured in an arson attack on a makeshift mosque early on Saturday, in an incident that seemed to be a result of the clashes in central Athens on Friday that followed the alleged desecration of a copy of the Quran by a police officer.
Police said that assailants broke a window to a basement in the neighborhood of Aghios Panteleimonas, near central Athens, at 2.45 a.m. on Saturday and then set fire to the room, which was used as a place of worship by migrants living in the area.
Five Bangladeshis who were in the room had to be rescued by the 12 firefighters who arrived at the scene and were then taken to the hospital to be treated for minor injuries.
Police sources said the incident was probably linked to Friday’s protest, prompted by allegations from a Syrian migrant that a policeman defaced a miniature copy of pages from the Quran during a search for drugs.
The protest by some 1,500 migrants was marred by some clashes with police and incidents of vandalism that led to some 75 vehicles and about a dozen stores being attacked. Police made 46 arrests. Two migrants were injured during the unrest.
Muslim organizations held another, more peaceful protest in Omonia Square on Saturday. In an open letter published yesterday, the Muslim Union of Greece said that any Muslims involved in violence or looting brought shame upon their community.
The incidents of the past few days have heightened fears about tensions in the city center, which were fueled earlier this month when members of the extreme nationalist group Chryssi Avgi (Golden Dawn) attacked migrants who are squatting in an abandoned courthouse in central Athens.
Monday, May 25, 2009
Tuesday, May 19, 2009
Russia's South Stream Project Gets a Boost
By Jason Bush
Key countries have signed on to Russia's South Stream project, giving it an edge over the rival Nabucco pipeline proposal in a race with geopolitical repercussions.
On May 15, Russia signed deals with Italy, Serbia, Bulgaria, and Greece, bringing the South Stream project, a major new gas pipeline to Europe, one step closer to reality.
Russia has huge reserves of natural gas in Siberia -- but the cost of getting the gas to Europe is enormous.
At a meeting in Sochi, attended by Russian Prime Minister Vladimir Putin and Italian Prime Minister Silvio Berlusconi, Russia's Gazprom and Italy's ENI agreed to double the planned pipeline's capacity to 63 billion cubic meters. In addition to ENI, Gazprom signed memoranda of understanding with Greek natural gas transmission company DESFA, Serbia's Srbijagas, and Bulgarian Energy Holding.
The participating countries also signed documents needed to start work on the 2,000km (1,243-mile) pipeline. With completion planned by 2015, South Stream eventually will pump natural gas from southern Russia under the Black Sea, bringing it via Bulgaria, Serbia, Hungary, and Greece to terminals in western Austria and southern Italy.
The agreement represents a significant diplomatic coup for Russia in a great geopolitical race that will help determine the source of Europe's energy supplies for decades to come. That race has been visibly gaining pace over recent weeks. Backers of a rival pipeline to southern Europe are now vying to put together the necessary political support. "It's very much down to the wire now," says Chris Weafer, chief strategist at UralSib, a Moscow bank. "There's definitely a race on to get all the signatures in place."
Concerns About a Stranglehold
It's no coincidence that the agreements on South Stream come just days after a key summit in Prague designed to give political impetus to Nabucco, a proposed rival pipeline through Turkey that is backed by the European Commission and the US. In the eyes of the EU and the US, the key advantage of Nabucco is that it would bypass Russia, diminishing Europe's already heavy dependence on Russian gas. Imports from Russia presently account for around 40 percent of gas imports and 25 percent of gas consumption in Europe. Concerns about Russia's stranglehold on Europe's energy have only intensified recently, following this January's damaging price spat between Russia and Ukraine, which briefly saw Russia's gas supplies to Europe suspended.
Those fears help explain the recent burst of activity surrounding Nabucco, a project that has been under discussion since 2002. In addition to the Prague summit, the EU has also been busy courting Turkey, a key transit country, which is expected to sign an agreement in June paving the way for Turkey to host the pipeline. Previously, there had been concerns that Turkey would try to use the pipeline as a bargaining chip in EU accession negotiations.
But despite the recent progress on Nabucco, it all still looks to many analysts like a case of too little, too late. "I believe Nabucco still looks very problematic," says Jonathan Stern, director of gas research at the Oxford Institute for Energy Studies. "It might work, or it might not, but I don't think it's going to work quickly." He argues that the pipeline probably won't be viable until around 2020 -- much later than the 2014 starting date currently being advanced.
It doesn't help that Russia, eager to safeguard its dominant position as Europe's energy supplier, is already one step ahead of the game. The agreements reached in Sochi underscore Russia's success in winning over key customers and transit countries for South Stream -- a project that contradicts the EU's stated policy of diversifying Europe's energy supplies.
Where to Get the Gas
Even without the competition from South Stream, major question marks continue to hang over the whole economic viability of the Nabucco project. One key problem is financing: So far the EU has only committed a small fraction of the €7.9 billion ($10.6 billion) needed to build the pipeline. An even more basic question is where the gas for Nabucco (ultimately targeted at 31 billion cubic meters per annum) will come from.
The original idea behind the pipeline was to ship gas from the Caspian region and Central Asia, with gas-rich countries such as Azerbaijan, Kazakhstan, Turkmenistan, and Uzbekistan supplying the fuel. The snag is that of these four countries, only Azerbaijan signed up to the Prague agreement backing the project.
The other three Central Asian countries, under diplomatic pressure from Russia, pointedly declined to do so. In any case, no one has figured out how Central Asian gas could be linked up with Nabucco. A pipeline under the Caspian is impossible until all the bordering states resolve a long-running dispute over the sea's legal status, giving Russia an effective veto.
Analysts therefore believe the only way Nabucco can be viable is if Iran can now be talked into supplying gas for the project -- a scenario that the US previously fought. And despite recent overtures from US President Barack Obama to improve relations with Iran, it's still far too soon to talk of any diplomatic thaw.
Meanwhile, the Russians are making progress with South Stream, which currently appears to be the more economically viable of the two. In sharp contrast to Nabucco, the Russians have no shortage of gas that could potentially be transported to Europe via the pipe, and the Russians also seem committed to financing the project. "It's expensive, controversial, and hard to implement," says Valery Nesterov, oil and gas analyst at Russian investment bank Troika Dialog. "But at least it has investment guarantees, and a resource base, to be secured by Gazprom. Though not without problems, the financial guarantees and resource base are still more realistic than those secured by Nabucco."
Snail vs. Tortoise
It's far too early, though, to declare victory for the Russians. The South Stream project also faces many daunting obstacles. Indeed, the great pipeline race might be said to resemble a marathon contest between a snail and a tortoise. "At this stage, it's not clear where the gas is going to come from for either route," says UralSib's Weafer.
Although Russia has huge gas reserves that could potentially be shipped Europe's way, most of those reserves are still sitting deep under the Arctic tundra, in the remote Yamal region of Northern Siberia. The cost of bringing them to market is gargantuan -- around $250 billion, according to estimates by Royal Dutch Shell. The current global recession has only increased the uncertainty about future gas demand, making Gazprom even more reluctant to invest. Russia and the EU have so far failed to hammer out legal agreements that would regulate joint ventures between Gazprom and Western partners. "It's a real mess," says Weafer.
Then there's the tremendous cost of the South Stream pipeline itself. Officially estimated at between €19 billion and €24 billion ($25.6 billion to $32.4 billion), it's around three times as expensive as the alternative Nabucco route. Those costs could now be especially problematic, at a time when the global financial crisis is depressing gas prices and Gazprom's profits. "Gazprom is facing financial difficulties in the years to come," says Nesterov, "and the cost of the project is tremendous."
So despite South Stream's diplomatic head start, the outcome of the great pipeline race is still far from certain. And neither pipeline is likely to provide any quick solution to Europe's mounting long-term energy needs.
Bush is BusinessWeek's Moscow bureau chief.
Key countries have signed on to Russia's South Stream project, giving it an edge over the rival Nabucco pipeline proposal in a race with geopolitical repercussions.
On May 15, Russia signed deals with Italy, Serbia, Bulgaria, and Greece, bringing the South Stream project, a major new gas pipeline to Europe, one step closer to reality.
Russia has huge reserves of natural gas in Siberia -- but the cost of getting the gas to Europe is enormous.
At a meeting in Sochi, attended by Russian Prime Minister Vladimir Putin and Italian Prime Minister Silvio Berlusconi, Russia's Gazprom and Italy's ENI agreed to double the planned pipeline's capacity to 63 billion cubic meters. In addition to ENI, Gazprom signed memoranda of understanding with Greek natural gas transmission company DESFA, Serbia's Srbijagas, and Bulgarian Energy Holding.
The participating countries also signed documents needed to start work on the 2,000km (1,243-mile) pipeline. With completion planned by 2015, South Stream eventually will pump natural gas from southern Russia under the Black Sea, bringing it via Bulgaria, Serbia, Hungary, and Greece to terminals in western Austria and southern Italy.
The agreement represents a significant diplomatic coup for Russia in a great geopolitical race that will help determine the source of Europe's energy supplies for decades to come. That race has been visibly gaining pace over recent weeks. Backers of a rival pipeline to southern Europe are now vying to put together the necessary political support. "It's very much down to the wire now," says Chris Weafer, chief strategist at UralSib, a Moscow bank. "There's definitely a race on to get all the signatures in place."
Concerns About a Stranglehold
It's no coincidence that the agreements on South Stream come just days after a key summit in Prague designed to give political impetus to Nabucco, a proposed rival pipeline through Turkey that is backed by the European Commission and the US. In the eyes of the EU and the US, the key advantage of Nabucco is that it would bypass Russia, diminishing Europe's already heavy dependence on Russian gas. Imports from Russia presently account for around 40 percent of gas imports and 25 percent of gas consumption in Europe. Concerns about Russia's stranglehold on Europe's energy have only intensified recently, following this January's damaging price spat between Russia and Ukraine, which briefly saw Russia's gas supplies to Europe suspended.
Those fears help explain the recent burst of activity surrounding Nabucco, a project that has been under discussion since 2002. In addition to the Prague summit, the EU has also been busy courting Turkey, a key transit country, which is expected to sign an agreement in June paving the way for Turkey to host the pipeline. Previously, there had been concerns that Turkey would try to use the pipeline as a bargaining chip in EU accession negotiations.
But despite the recent progress on Nabucco, it all still looks to many analysts like a case of too little, too late. "I believe Nabucco still looks very problematic," says Jonathan Stern, director of gas research at the Oxford Institute for Energy Studies. "It might work, or it might not, but I don't think it's going to work quickly." He argues that the pipeline probably won't be viable until around 2020 -- much later than the 2014 starting date currently being advanced.
It doesn't help that Russia, eager to safeguard its dominant position as Europe's energy supplier, is already one step ahead of the game. The agreements reached in Sochi underscore Russia's success in winning over key customers and transit countries for South Stream -- a project that contradicts the EU's stated policy of diversifying Europe's energy supplies.
Where to Get the Gas
Even without the competition from South Stream, major question marks continue to hang over the whole economic viability of the Nabucco project. One key problem is financing: So far the EU has only committed a small fraction of the €7.9 billion ($10.6 billion) needed to build the pipeline. An even more basic question is where the gas for Nabucco (ultimately targeted at 31 billion cubic meters per annum) will come from.
The original idea behind the pipeline was to ship gas from the Caspian region and Central Asia, with gas-rich countries such as Azerbaijan, Kazakhstan, Turkmenistan, and Uzbekistan supplying the fuel. The snag is that of these four countries, only Azerbaijan signed up to the Prague agreement backing the project.
The other three Central Asian countries, under diplomatic pressure from Russia, pointedly declined to do so. In any case, no one has figured out how Central Asian gas could be linked up with Nabucco. A pipeline under the Caspian is impossible until all the bordering states resolve a long-running dispute over the sea's legal status, giving Russia an effective veto.
Analysts therefore believe the only way Nabucco can be viable is if Iran can now be talked into supplying gas for the project -- a scenario that the US previously fought. And despite recent overtures from US President Barack Obama to improve relations with Iran, it's still far too soon to talk of any diplomatic thaw.
Meanwhile, the Russians are making progress with South Stream, which currently appears to be the more economically viable of the two. In sharp contrast to Nabucco, the Russians have no shortage of gas that could potentially be transported to Europe via the pipe, and the Russians also seem committed to financing the project. "It's expensive, controversial, and hard to implement," says Valery Nesterov, oil and gas analyst at Russian investment bank Troika Dialog. "But at least it has investment guarantees, and a resource base, to be secured by Gazprom. Though not without problems, the financial guarantees and resource base are still more realistic than those secured by Nabucco."
Snail vs. Tortoise
It's far too early, though, to declare victory for the Russians. The South Stream project also faces many daunting obstacles. Indeed, the great pipeline race might be said to resemble a marathon contest between a snail and a tortoise. "At this stage, it's not clear where the gas is going to come from for either route," says UralSib's Weafer.
Although Russia has huge gas reserves that could potentially be shipped Europe's way, most of those reserves are still sitting deep under the Arctic tundra, in the remote Yamal region of Northern Siberia. The cost of bringing them to market is gargantuan -- around $250 billion, according to estimates by Royal Dutch Shell. The current global recession has only increased the uncertainty about future gas demand, making Gazprom even more reluctant to invest. Russia and the EU have so far failed to hammer out legal agreements that would regulate joint ventures between Gazprom and Western partners. "It's a real mess," says Weafer.
Then there's the tremendous cost of the South Stream pipeline itself. Officially estimated at between €19 billion and €24 billion ($25.6 billion to $32.4 billion), it's around three times as expensive as the alternative Nabucco route. Those costs could now be especially problematic, at a time when the global financial crisis is depressing gas prices and Gazprom's profits. "Gazprom is facing financial difficulties in the years to come," says Nesterov, "and the cost of the project is tremendous."
So despite South Stream's diplomatic head start, the outcome of the great pipeline race is still far from certain. And neither pipeline is likely to provide any quick solution to Europe's mounting long-term energy needs.
Bush is BusinessWeek's Moscow bureau chief.
Ankara court rules Gul must stand trial
By Delphine Strauss in Ankara
A Turkish court fuelled political tensions on Monday by ruling that Abdullah Gul, the president, should stand trial over a party funding case dating back to the ousting of an Islamist government in the 1990s.
The ruling, which can be overturned on appeal, coincides with renewed protests by secularist opponents of the ruling Justice and Development party (AKP), which has roots in political Islam.
Thousands marched in Ankara on Sunday in protest at an investigation that has seen hundreds of people, including many prominent government opponents, questioned over or charged with plotting violent attacks to destabilise the government. The march echoed the mass demonstrations organised in 2007 to protest at Mr Gul’s appointment to the presidency.
Monday’s judgment, which reverses an earlier ruling, says Mr Gul should stand trial and accuses him of aiding the embezzlement of party funds that should have been returned to the Treasury after the constitutional court closed down the overtly Islamist Welfare party in 1997.
Mr Gul was a senior figure in the Welfare party before leaving to help found the AKP. As a parliamentary deputy he enjoyed immunity from prosecution.
His position, as president, under the current constitution is less clear cut, although Hikmet Sami Turk, a former justice minister and constitutional expert, said on Monday that he should enjoy the same immunity as a deputy, and be subject to prosecution only after leaving office.
But the court in Ankara said: “Those who want the right of inviolability to be applied to the president should amend the constitution.”
The presidency said that Mr Gul had previously offered to waive his immunity and answer charges, that he had no involvement in the Welfare party’s financial affairs, and that it was “not well-intentioned” to try to present him as a suspect.
The ruling is likely to exacerbate an already bitter debate on the government’s attempt to relaunch constitutional reform, necessary to advance Turkey’s campaign to join the European Union.
The AKP narrowly avoided being shut down last year after the constitutional court found it guilty of anti-secular activities. Since then its relations with the powerful military have appeared more settled. But the party still inspires deep unease in some sections of society, which suspect it of pursuing an Islamist agenda, despite denials by ministers to the contrary.
Additional reporting by Funja Guler
A Turkish court fuelled political tensions on Monday by ruling that Abdullah Gul, the president, should stand trial over a party funding case dating back to the ousting of an Islamist government in the 1990s.
The ruling, which can be overturned on appeal, coincides with renewed protests by secularist opponents of the ruling Justice and Development party (AKP), which has roots in political Islam.
Thousands marched in Ankara on Sunday in protest at an investigation that has seen hundreds of people, including many prominent government opponents, questioned over or charged with plotting violent attacks to destabilise the government. The march echoed the mass demonstrations organised in 2007 to protest at Mr Gul’s appointment to the presidency.
Monday’s judgment, which reverses an earlier ruling, says Mr Gul should stand trial and accuses him of aiding the embezzlement of party funds that should have been returned to the Treasury after the constitutional court closed down the overtly Islamist Welfare party in 1997.
Mr Gul was a senior figure in the Welfare party before leaving to help found the AKP. As a parliamentary deputy he enjoyed immunity from prosecution.
His position, as president, under the current constitution is less clear cut, although Hikmet Sami Turk, a former justice minister and constitutional expert, said on Monday that he should enjoy the same immunity as a deputy, and be subject to prosecution only after leaving office.
But the court in Ankara said: “Those who want the right of inviolability to be applied to the president should amend the constitution.”
The presidency said that Mr Gul had previously offered to waive his immunity and answer charges, that he had no involvement in the Welfare party’s financial affairs, and that it was “not well-intentioned” to try to present him as a suspect.
The ruling is likely to exacerbate an already bitter debate on the government’s attempt to relaunch constitutional reform, necessary to advance Turkey’s campaign to join the European Union.
The AKP narrowly avoided being shut down last year after the constitutional court found it guilty of anti-secular activities. Since then its relations with the powerful military have appeared more settled. But the party still inspires deep unease in some sections of society, which suspect it of pursuing an Islamist agenda, despite denials by ministers to the contrary.
Additional reporting by Funja Guler
Time running out for Cyprus settlement
By Delphine Strauss in Nicosia
Time is running out to reach a settlement on the divided island of Cyprus, where a 35-year conflict remains the biggest obstacle to Turkey’s progress towards European Union membership.
Greek Cypriot and Turkish Cypriot leaders are intensifying negotiations following calls from the UN Security Council to “accelerate momentum” after nearly a year of limited progress.
Turkey faces a crucial year-end review of its EU accession bid, and there are fears that unless there is a breakthrough on Cyprus an opportunity for progress will have been lost.
Stepping up talks is a response to two new threats to hopes of a federal solution to Cyprus’s division – which dates back to 1974, when Turkish troops occupied the north after an Athens-engineered coup.
Elections last month in the breakaway Turkish north – recognised as a state only by Ankara – returned to power an old-style nationalist party, many of whose voters oppose reunification.
Shortly after that, the European Court of Justice issued a judgment affecting one of the most contentious areas of talks. It ruled that courts in the EU should enforce a Greek Cypriot judgment on disputed property.
“It is unbelievable, it caused a great blow to negotiations,” Mehmet Ali Talat, who is still leading negotiations in spite of his party’s electoral defeat, said.
Mr Talat has staked his political future on the drive for a “bicommunal, bizonal federation”, alongside Demetris Christofias, the Greek Cypriot president . Their success or failure will reverberate outside the island, as without a settlement there is little prospect of Greek Cypriots lifting blocks on key areas of Turkey’s EU membership negotiations.
The EU considers the situation in Cyprus urgent because member states, not least the Greek Cypriots, must decide by December how to handle a review of Turkey’s bid if Ankara does not open Turkish ports to Greek Cypriot traffic.
Yet Mr Christofias knows compromises would anger his coalition partners. George Iacovou, his representative in talks, described hopes of rapid progress as “wishful thinking”.
A despondent Mr Talat says the EU is to blame for Turkish Cypriots’ waning enthusiasm for reunification. He cites the EU’s failure to open markets to northern Cypriot trade and accuses it of favouring Greek Cypriots. After the ECJ ruling, he said “this is crystal clear, there is no vagueness”.
Even if the EU sidesteps the Cyprus issue when it reviews Turkey’s EU bid in December, Mr Talat faces his own deadline with presidential elections in the north next spring. And as negotiations drag on – with progress in technical areas, but divergences on contentious issues of governance and property – Cypriots in both communities are losing interest.
Turkish Cypriots voted conclusively in 2004 for a UN-brokered deal that Greek Cypriots rejected. The defeat of Mr Talat’s party in last month’s elections is partly because of a downturn in the Turkish Cypriot economy. Yet voters have also endorsed a nationalist party whose leader, the 72 year-old Dervis Eroglu, is openly sceptical that a federal arrangement can succeed.
He said his government would continue distributing titles to land owned by absentee Greek Cypriots and added that, if a UK court followed the ECJ’s guidance and enforced Greek Cypriot claims on land in the north, “our people will push us to get out of negotiations”.
Turkey exerts enormous influence over the Turkish Cypriot administration, and has delivered stern warnings to Mr Eroglu to support a settlement. But as Egemen Bagis, Turkey’s EU negotiator, points out, any Turkish government perceived as selling out on Cyprus risks losing millions of votes.
Ayla Gurel, a researcher at the International Peace Research Institute, says Turkish Cypriots are starting to doubt that the EU can solve their problems. “Their impression is that the EU framework cannot be a guarantee because the courts can always choose to overrule political decisions,” she said.
Time is running out to reach a settlement on the divided island of Cyprus, where a 35-year conflict remains the biggest obstacle to Turkey’s progress towards European Union membership.
Greek Cypriot and Turkish Cypriot leaders are intensifying negotiations following calls from the UN Security Council to “accelerate momentum” after nearly a year of limited progress.
Turkey faces a crucial year-end review of its EU accession bid, and there are fears that unless there is a breakthrough on Cyprus an opportunity for progress will have been lost.
Stepping up talks is a response to two new threats to hopes of a federal solution to Cyprus’s division – which dates back to 1974, when Turkish troops occupied the north after an Athens-engineered coup.
Elections last month in the breakaway Turkish north – recognised as a state only by Ankara – returned to power an old-style nationalist party, many of whose voters oppose reunification.
Shortly after that, the European Court of Justice issued a judgment affecting one of the most contentious areas of talks. It ruled that courts in the EU should enforce a Greek Cypriot judgment on disputed property.
“It is unbelievable, it caused a great blow to negotiations,” Mehmet Ali Talat, who is still leading negotiations in spite of his party’s electoral defeat, said.
Mr Talat has staked his political future on the drive for a “bicommunal, bizonal federation”, alongside Demetris Christofias, the Greek Cypriot president . Their success or failure will reverberate outside the island, as without a settlement there is little prospect of Greek Cypriots lifting blocks on key areas of Turkey’s EU membership negotiations.
The EU considers the situation in Cyprus urgent because member states, not least the Greek Cypriots, must decide by December how to handle a review of Turkey’s bid if Ankara does not open Turkish ports to Greek Cypriot traffic.
Yet Mr Christofias knows compromises would anger his coalition partners. George Iacovou, his representative in talks, described hopes of rapid progress as “wishful thinking”.
A despondent Mr Talat says the EU is to blame for Turkish Cypriots’ waning enthusiasm for reunification. He cites the EU’s failure to open markets to northern Cypriot trade and accuses it of favouring Greek Cypriots. After the ECJ ruling, he said “this is crystal clear, there is no vagueness”.
Even if the EU sidesteps the Cyprus issue when it reviews Turkey’s EU bid in December, Mr Talat faces his own deadline with presidential elections in the north next spring. And as negotiations drag on – with progress in technical areas, but divergences on contentious issues of governance and property – Cypriots in both communities are losing interest.
Turkish Cypriots voted conclusively in 2004 for a UN-brokered deal that Greek Cypriots rejected. The defeat of Mr Talat’s party in last month’s elections is partly because of a downturn in the Turkish Cypriot economy. Yet voters have also endorsed a nationalist party whose leader, the 72 year-old Dervis Eroglu, is openly sceptical that a federal arrangement can succeed.
He said his government would continue distributing titles to land owned by absentee Greek Cypriots and added that, if a UK court followed the ECJ’s guidance and enforced Greek Cypriot claims on land in the north, “our people will push us to get out of negotiations”.
Turkey exerts enormous influence over the Turkish Cypriot administration, and has delivered stern warnings to Mr Eroglu to support a settlement. But as Egemen Bagis, Turkey’s EU negotiator, points out, any Turkish government perceived as selling out on Cyprus risks losing millions of votes.
Ayla Gurel, a researcher at the International Peace Research Institute, says Turkish Cypriots are starting to doubt that the EU can solve their problems. “Their impression is that the EU framework cannot be a guarantee because the courts can always choose to overrule political decisions,” she said.
Boost for Nabucco from Iraq gas deal
By Carola Hoyos
Europe took a surprise step towards reducing its dependence on Russian gas on Sunday as two of its oil companies agreed to develop a gas field in Kurdistan, Iraq’s semi-autonomous region.
OMV, of Austria, and Hungary’s MOL agreed the deal, which will feed the planned Nabucco pipeline.
The 3,300km pipeline is the centrepiece of Europe’s energy policy and attempts to reduce imports from Russia by providing the region with gas from central Asia.
However, it is struggling to find suppliers. OMV and MOL, with their regional partners, are to invest $8bn (€5.9bn, £5.3bn) in Kurdistan’s gas fields and believe they could eventually pump as much as 3bn cubic feet of gas – almost twice as much as the combined consumption of Belgium and Luxembourg. About half that gas could eventually flow to Europe via Nabucco.
However, Kurdistan’s ability to export gas is entangled in a dispute with Baghdad. The two sides are deeply divided about how to share the country’s vast oil and gas wealth among its regions.
OMV and MOL each bought 10 per cent of Pearl Petroleum, which is developing Kurdistan’s Khor Mor gas field.
Pearl is jointly owned by Crescent Petroleum and Dana Gas, two regional exploration and production companies, and has spent $605m developing the field for the local Kurdistan market. OMV agreed to make an initial investment of $350m, while MOL exchanged 3 per cent of its shares for its 10 per cent stake in Pearl. MOL and OMV each hold a 16.67 per cent stake in Nabucco.
On top of finding too few potential gas suppliers able to fill the pipeline, it will have to to compete with South Stream, the pipeline being being built by Gazprom, Russia’s powerful gas monopoly, and Eni, the Italian energy group.
Paolo Scaroni, chief executive of Eni, told the Financial Times on Friday that he doubted Nabucco would ever become a reality.
“Nabucco will fly only when it will be fed by gas from Turkmenistan, Kazakhstan and perhaps Iran,” Mr Scaroni said. “From what I have read, that is not going to happen.”
Europe took a surprise step towards reducing its dependence on Russian gas on Sunday as two of its oil companies agreed to develop a gas field in Kurdistan, Iraq’s semi-autonomous region.
OMV, of Austria, and Hungary’s MOL agreed the deal, which will feed the planned Nabucco pipeline.
The 3,300km pipeline is the centrepiece of Europe’s energy policy and attempts to reduce imports from Russia by providing the region with gas from central Asia.
However, it is struggling to find suppliers. OMV and MOL, with their regional partners, are to invest $8bn (€5.9bn, £5.3bn) in Kurdistan’s gas fields and believe they could eventually pump as much as 3bn cubic feet of gas – almost twice as much as the combined consumption of Belgium and Luxembourg. About half that gas could eventually flow to Europe via Nabucco.
However, Kurdistan’s ability to export gas is entangled in a dispute with Baghdad. The two sides are deeply divided about how to share the country’s vast oil and gas wealth among its regions.
OMV and MOL each bought 10 per cent of Pearl Petroleum, which is developing Kurdistan’s Khor Mor gas field.
Pearl is jointly owned by Crescent Petroleum and Dana Gas, two regional exploration and production companies, and has spent $605m developing the field for the local Kurdistan market. OMV agreed to make an initial investment of $350m, while MOL exchanged 3 per cent of its shares for its 10 per cent stake in Pearl. MOL and OMV each hold a 16.67 per cent stake in Nabucco.
On top of finding too few potential gas suppliers able to fill the pipeline, it will have to to compete with South Stream, the pipeline being being built by Gazprom, Russia’s powerful gas monopoly, and Eni, the Italian energy group.
Paolo Scaroni, chief executive of Eni, told the Financial Times on Friday that he doubted Nabucco would ever become a reality.
“Nabucco will fly only when it will be fed by gas from Turkmenistan, Kazakhstan and perhaps Iran,” Mr Scaroni said. “From what I have read, that is not going to happen.”
Sunday, May 17, 2009
Karabağ, çözümü engellememeli!
METE ÇUBUKÇU
Türkiye ve Ermenistan önkoşulsuz masaya oturmayı kabul etmişken araya Azerbaycan'ın girmesi, 'Karabağ işgali sona ermeden çözüm olmaz' diretmesi işi biraz zora koşuyor
Ermenistan ve Azerbaycan, Sovyetler Birliği’nin dağılmasının ardından Türkiye’nin farklı boyutlarda ilişki kurduğu ancak Kafkasya’nın iki “düşman” ülkesi. Türkiye’nin çok farklı düzeylerde ilişki kurduğu/kurmaya çalıştığı bu iki ülke arasında derin uzlaşmazlıklar hatta düşmanlıklar söz konusu. Türkiye açısındansa Kafkaslardaki denklemin bir yanında “iki millet bir devlet şiarı” ile ifadesini bulan stratejik işbirliği ve kardeşlik ilişkisi, diğer yanında tarihin derinliklerindeki sorunlara rağmen aşılmaya çalışılan uzlaşmazlıklar ve kurulmaya çalışılan komşuluk, buluşmaya çalışan iki halk var.
Türkiye şimdi Kafkaslardaki bu “büyük oyunu”nu çözmek, bölgedeki denklemi lehine çevirmek ve bu oyunda yeni bir aktör olarak yerini almak istiyor. Ancak, bu oyun Türkiye’nin tek başına çözebileceği kadar kolay değil. Türkiye, Ermenistan ve Azerbaycan arasındaki ilişki sarkacı, soykırım iddialarından Karabağ’a sınırın açılmasından enerji hatlarının güzergâhlarına kadar birbiriyle ilintili olmayan ama içiçe geçmiş sorunlar arasında gidip geliyor. Türkiye-Ermenistan ilişkileri ya da yeni başlayan süreç tabii ki kendiliğinden ve her iki ülkenin naif bir buluşma/barışma talebinden kaynaklanmıyor.
Amerikan yönetiminin, geçen yıl Gürcistan’da yaşadığı hayalkırıklığı sonrası Kafkaslara farklı ülkeler üzerinden yerleşmek istemesi, Türkiye’nin bu çerçevede rotayı Ermenistan’a kırması, Obama’nın söz verdiği şekilde “soykırım”ı telaffuz etme/etmeme endişesi yaşayan Türkiye’nin Ermenistan açılımına mecbur kalması, Ermenistan’ın Rusların Gürcistan’a saldırısı METE ÇUBUKÇU (Arşivi)sonrası yeni açılımlara mecbur kalması birincil derecede önemli. Ama sadece bunlar değil tabii ki. Bölgede Ruslar olmadan adım atılamayacağı bilinir; Karabağ meselesi Rusyasız çözülemez. Bu yüzden Azerbaycan’ın Türkiye-Ermenistan ilişkilerine sadece Karabağ üzerinden yaklaşması hatalı olduğu kadar Türkiye’yi de doğrudan ilgilendiren bir konu değil.
Önemli adım
Türkiye ile Ermenistan arasındaki en derin sorun, 1915’te yaşananlardan kaynaklanıyor. Ermenistan 1915’te yaşananların soykırım olarak tanınmasında ısrarcı. 1991’de bağımsızlığına kavuşan Ermenistan 1921’de imzalanan Kars Anlaşması’nı, dolayısıyla Türkiye’nin mevcut doğu sınırlarını tanımıyor. Bu yüzden iki ülkenin birbirini tanımasına rağmen o yıldan bu yana aralarında diplomatik ilişki yok. İki ülke sınırları da, Ermenilerin 1993’te Azerbaycan topraklarındaki Dağlık Karabağ’ı işgalinden sonra tek taraflı olarak kapatılmış durumda. Dağlık Karabağ ise Stalin’in “milliyetçilikleri önleme adına”, geniş coğrafya içine yerleştirdiği küçük adacıklarla “kontrollü düşmanlık” siyaseti yıllar sonra milliyetçiliği azdırmaktan başka bir işe yaramadı.
Ancak son bir yılda farklı gelişmeler söz konusu. Türkiye ve Ermenistan biraraya gelmek, en azından tartışmak için inisiyatif kullanmaya başladı. Bir yol haritası çizilmesi için mutabakat imzalandı. Yol haritasında muhtemelen, Türkiye ile Ermenistan arasında diplomatik ilişki kurulması, sınırların açılması, Ermenistan’ın Kars Anlaşması’nı tanıması ve soykırım iddialarının bir komisyon tarafından ele alınması maddeleri bulunacak.
Hemen sonuç alınmayacak dahi olsa atılan adım çok önemli. Türkiye ve Ermenistan önkoşulsuz masaya oturmayı kabul etmişken araya Azerbaycan’ın girmesi, “Karabağ işgali sona ermeden çözüm olmaz” diye diretmesi işi biraz zora koşuyor.
Azerilerin Türkiye-Ermenistan yakınlaşmasına tepki gösterip Rusya ile ittifak kartını kullanması ve “Karabağ çözülmeden bu iş olmaz” anlayışı, Bakü yönetiminin hem ülke içindeki hem de bölgedeki statükoyu korumak istemesinden kaynaklanıyor. Azerbaycan henüz devlet olamamış bir devlet, henüz demokrasinin işlemediği bir ülke. Benzer bir durum Ermenistan için de geçerli. Bu yakınlaşmaya Ermenistan’da da karşı çıkanlar, altlarındaki statüko zemininin kaydığını hissediyor. Türkiye-Ermenistan arasındaki bir açılım, ilişki süreci, bölgede yeni dengeler ve aktörler yaratacak. Bu da her iki ülkedeki yapıları biraz olsun yerinden oynatacak. Bu yüzden örneğin, Dağlık Karabağ konusunda karşılıklı taviz vererek çözüme ulaşmaktan başka bir yol olmadığının bilinmesine rağmen, milliyetçiliğin can damarına basılacak olması Ermeni ve Azeri taraflarını ürkütüyor.
Sınır bir yıl içinde açılabilir
Türkiye bu 24 Nisan’ı atlattı. Ama, bunun karşılığında en fazla bir yıl içinde Ermenistan’la imzalanan mutabakat çerçevesinde adım atmak zorunda olduğunu biliyor. Adım ise diplomatik ilişki ya da sınırların açılması. Çünkü Türkiye’nin kabusu 1915’le yüzleşmek. Ancak, soykırım konusu bir komisyon aracılığıyla tartışmaya açılacak. 1915’te yaşananların yeni ilişki sürecini tıkamamasını iki taraf da kabul etti. Bu yüzden ilk kez iki ülke arasındaki sorunlar farklı zeminlerde ele alınarak ilişki için yumuşak bir geçiş sağlanacak. Ama 1915 olayları komisyona gönderilmiş olsa da Ermeniler açısından “soykırım” gerçeğini değiştirmiyor.
‘Karabağ tartışılmaz!’
Türkiye-Ermenistan ilişkilerinde, Türkiye’de birçok kişi “ne taviz verildi” diye merak ederken, Azerbaycan ayağa kalkarken, Ermenistan’da da durum farklı değil. Oysa Kafkasya Enstitüsü Başkanı Aleksandr İskendaryan, ‘sıfır kazanç yerine karşılıklı tavizin artık geçerli yöntem olduğunu’ söylüyor. Ancak liberal, sağ, sol kiminle konuşursanız konuşun Dağlık Karabağ konusundaki görüşler değişmiyor. Değişmeyen görüşse şu: ‘Karabağ konusu, Türkiye-Ermenistan ilişkileri ile ilintili değildir’. Yani Ermeniler bu konunun kendileriyle Azeriler arasında olduğunu ve iki ülkenin halledebileceğini söylüyor. Peki, Karabağ konusundaki çözüm ne olacak? Ermeni tarafı kendi görüşünde ısrarlı: ‘Karabağ’da bazı bölgeler Azerilere verilebilir ancak bunun karşılığında ya Karabağ özerk olacak ya da Ermenistan’a bağlanacak’. İşte sorun da burada düğümleniyor. Türkiye, “Karabağ çözülmeden sınır açılmaz” diyerek Azerilere söz veriyor, Erivan ise kendi kamuoyuna “Karabağ hiçbir şekilde Türkiye-Ermenistan müzakerelerine konu olamayacak” diyor. Nitekim Karabağ konusunun ilk aşamada yol haritasına konulmaması isteniyor, muhtemelen de konulmayacak.
Cumhurbaşkanı Gül, ikna için geçen hafta Prag’da İlham Aliyev’le biraraya geldi. “Taviz verilmeyeceğini” anlattı. Azerbaycan muhalefeti ise Aliyev yönetiminin Türkiye’yi dinlemeden Rusya’ya yönelmesinden tedirgin. Çünkü Azeri muhalefeti Karabağ konusunu Rusya’nın bir “tezgâhı” olarak görüyor. Gönül alma seferleri önümüzdeki hafta da devam edecek. Başbakan Erdoğan 13 Mayıs’ta Bakü’ye gidecek.
Erivan kaynakları, 2007’de Madrid’de önerilen “Çerçeve Paket”in masaya getirileceğini söylüyor. Yani Ermenistan, Dağlık Karabağ dışında işgal ettiği yedi bölgenin beşinden geri çekilecek, kaçkınlar olarak tanımlanan göçmenler evlerine dönecek, ardından da Dağlık Karabağ’ın statüsü belirlenecek. Türkiye de, yol haritasının sonraki aşamasında birebir olmasa da, bu temelde bir çözüm önerecek. Pazarlık bu temelde başlayıp zaman içinde karşılıklı olarak “alışveriş” yapılacak. Türkiye Azerilerin daha fazla kazanımını amaçlayacak. Karabağ’ın statüsü belli olması halinde Ermeniler de bu çözüme sıcak bakıyor. Ama onların da muhalefetle sorunu var. Eski Dışişleri Bakanı Vartan Oskayan, “Şu ana kadar Türklerle Karabağ konusunda görüşmelerde bulunmamıştık. Ama yeni durumda bunun devreye girdiği görülüyor. Bu da Ermenistan’ın kazanımlarını yitirmesi anlamına geliyor” diyor.
‘15 yıl daha kaybetmeyelim’
Türkiye ve Ermenistan yeni bir yol haritasıyla yola çıkıyor. Ancak “yol haritaları”nın netameli olduğunu bilmek, yol haritalarını önemsemek ama çok da abartmamak gerekiyor. Çünkü bu haritalar, bazen sorunu çözme-me-nin, işi yokuşa sürmenin diplomatik makyajı haline gelebiliyor. Tıpkı, İsrail Filistin meselesinde olduğu gibi. Erivan’dan eski bir diplomatın sözleri işin anahtarı niteliğinde: “Her iki taraf bazı tepkileri göze alarak yoluna devam etmeli. Maalesef birileri üzülmeden bazı şeyler düzelmiyor. İki tarafın yapacağı tek şey biraz cesur olmak, çözümü istemek. Artık kaybedecek bir 15 yılımız daha yok. İki ülke halkı artık birbiriyle buluşmalı. Önyargılar yıkılmalı. Göreceksiniz iki halk birbirini daha iyi anlayacak”.
Türkiye ile Ermenistan’ın önünde zorlu, riskli, inişli çıkışlı, özetle uzun ince ve dikenli bir yol uzanıyor. Ancak, karşılıklı risk almadan zorluklar aşılamıyor, iki halkı buluşturmak için şimdi risk alma zamanı. Hem Ermenistan’da hem de Türkiye’de.
Türkiye ve Ermenistan önkoşulsuz masaya oturmayı kabul etmişken araya Azerbaycan'ın girmesi, 'Karabağ işgali sona ermeden çözüm olmaz' diretmesi işi biraz zora koşuyor
Ermenistan ve Azerbaycan, Sovyetler Birliği’nin dağılmasının ardından Türkiye’nin farklı boyutlarda ilişki kurduğu ancak Kafkasya’nın iki “düşman” ülkesi. Türkiye’nin çok farklı düzeylerde ilişki kurduğu/kurmaya çalıştığı bu iki ülke arasında derin uzlaşmazlıklar hatta düşmanlıklar söz konusu. Türkiye açısındansa Kafkaslardaki denklemin bir yanında “iki millet bir devlet şiarı” ile ifadesini bulan stratejik işbirliği ve kardeşlik ilişkisi, diğer yanında tarihin derinliklerindeki sorunlara rağmen aşılmaya çalışılan uzlaşmazlıklar ve kurulmaya çalışılan komşuluk, buluşmaya çalışan iki halk var.
Türkiye şimdi Kafkaslardaki bu “büyük oyunu”nu çözmek, bölgedeki denklemi lehine çevirmek ve bu oyunda yeni bir aktör olarak yerini almak istiyor. Ancak, bu oyun Türkiye’nin tek başına çözebileceği kadar kolay değil. Türkiye, Ermenistan ve Azerbaycan arasındaki ilişki sarkacı, soykırım iddialarından Karabağ’a sınırın açılmasından enerji hatlarının güzergâhlarına kadar birbiriyle ilintili olmayan ama içiçe geçmiş sorunlar arasında gidip geliyor. Türkiye-Ermenistan ilişkileri ya da yeni başlayan süreç tabii ki kendiliğinden ve her iki ülkenin naif bir buluşma/barışma talebinden kaynaklanmıyor.
Amerikan yönetiminin, geçen yıl Gürcistan’da yaşadığı hayalkırıklığı sonrası Kafkaslara farklı ülkeler üzerinden yerleşmek istemesi, Türkiye’nin bu çerçevede rotayı Ermenistan’a kırması, Obama’nın söz verdiği şekilde “soykırım”ı telaffuz etme/etmeme endişesi yaşayan Türkiye’nin Ermenistan açılımına mecbur kalması, Ermenistan’ın Rusların Gürcistan’a saldırısı METE ÇUBUKÇU (Arşivi)sonrası yeni açılımlara mecbur kalması birincil derecede önemli. Ama sadece bunlar değil tabii ki. Bölgede Ruslar olmadan adım atılamayacağı bilinir; Karabağ meselesi Rusyasız çözülemez. Bu yüzden Azerbaycan’ın Türkiye-Ermenistan ilişkilerine sadece Karabağ üzerinden yaklaşması hatalı olduğu kadar Türkiye’yi de doğrudan ilgilendiren bir konu değil.
Önemli adım
Türkiye ile Ermenistan arasındaki en derin sorun, 1915’te yaşananlardan kaynaklanıyor. Ermenistan 1915’te yaşananların soykırım olarak tanınmasında ısrarcı. 1991’de bağımsızlığına kavuşan Ermenistan 1921’de imzalanan Kars Anlaşması’nı, dolayısıyla Türkiye’nin mevcut doğu sınırlarını tanımıyor. Bu yüzden iki ülkenin birbirini tanımasına rağmen o yıldan bu yana aralarında diplomatik ilişki yok. İki ülke sınırları da, Ermenilerin 1993’te Azerbaycan topraklarındaki Dağlık Karabağ’ı işgalinden sonra tek taraflı olarak kapatılmış durumda. Dağlık Karabağ ise Stalin’in “milliyetçilikleri önleme adına”, geniş coğrafya içine yerleştirdiği küçük adacıklarla “kontrollü düşmanlık” siyaseti yıllar sonra milliyetçiliği azdırmaktan başka bir işe yaramadı.
Ancak son bir yılda farklı gelişmeler söz konusu. Türkiye ve Ermenistan biraraya gelmek, en azından tartışmak için inisiyatif kullanmaya başladı. Bir yol haritası çizilmesi için mutabakat imzalandı. Yol haritasında muhtemelen, Türkiye ile Ermenistan arasında diplomatik ilişki kurulması, sınırların açılması, Ermenistan’ın Kars Anlaşması’nı tanıması ve soykırım iddialarının bir komisyon tarafından ele alınması maddeleri bulunacak.
Hemen sonuç alınmayacak dahi olsa atılan adım çok önemli. Türkiye ve Ermenistan önkoşulsuz masaya oturmayı kabul etmişken araya Azerbaycan’ın girmesi, “Karabağ işgali sona ermeden çözüm olmaz” diye diretmesi işi biraz zora koşuyor.
Azerilerin Türkiye-Ermenistan yakınlaşmasına tepki gösterip Rusya ile ittifak kartını kullanması ve “Karabağ çözülmeden bu iş olmaz” anlayışı, Bakü yönetiminin hem ülke içindeki hem de bölgedeki statükoyu korumak istemesinden kaynaklanıyor. Azerbaycan henüz devlet olamamış bir devlet, henüz demokrasinin işlemediği bir ülke. Benzer bir durum Ermenistan için de geçerli. Bu yakınlaşmaya Ermenistan’da da karşı çıkanlar, altlarındaki statüko zemininin kaydığını hissediyor. Türkiye-Ermenistan arasındaki bir açılım, ilişki süreci, bölgede yeni dengeler ve aktörler yaratacak. Bu da her iki ülkedeki yapıları biraz olsun yerinden oynatacak. Bu yüzden örneğin, Dağlık Karabağ konusunda karşılıklı taviz vererek çözüme ulaşmaktan başka bir yol olmadığının bilinmesine rağmen, milliyetçiliğin can damarına basılacak olması Ermeni ve Azeri taraflarını ürkütüyor.
Sınır bir yıl içinde açılabilir
Türkiye bu 24 Nisan’ı atlattı. Ama, bunun karşılığında en fazla bir yıl içinde Ermenistan’la imzalanan mutabakat çerçevesinde adım atmak zorunda olduğunu biliyor. Adım ise diplomatik ilişki ya da sınırların açılması. Çünkü Türkiye’nin kabusu 1915’le yüzleşmek. Ancak, soykırım konusu bir komisyon aracılığıyla tartışmaya açılacak. 1915’te yaşananların yeni ilişki sürecini tıkamamasını iki taraf da kabul etti. Bu yüzden ilk kez iki ülke arasındaki sorunlar farklı zeminlerde ele alınarak ilişki için yumuşak bir geçiş sağlanacak. Ama 1915 olayları komisyona gönderilmiş olsa da Ermeniler açısından “soykırım” gerçeğini değiştirmiyor.
‘Karabağ tartışılmaz!’
Türkiye-Ermenistan ilişkilerinde, Türkiye’de birçok kişi “ne taviz verildi” diye merak ederken, Azerbaycan ayağa kalkarken, Ermenistan’da da durum farklı değil. Oysa Kafkasya Enstitüsü Başkanı Aleksandr İskendaryan, ‘sıfır kazanç yerine karşılıklı tavizin artık geçerli yöntem olduğunu’ söylüyor. Ancak liberal, sağ, sol kiminle konuşursanız konuşun Dağlık Karabağ konusundaki görüşler değişmiyor. Değişmeyen görüşse şu: ‘Karabağ konusu, Türkiye-Ermenistan ilişkileri ile ilintili değildir’. Yani Ermeniler bu konunun kendileriyle Azeriler arasında olduğunu ve iki ülkenin halledebileceğini söylüyor. Peki, Karabağ konusundaki çözüm ne olacak? Ermeni tarafı kendi görüşünde ısrarlı: ‘Karabağ’da bazı bölgeler Azerilere verilebilir ancak bunun karşılığında ya Karabağ özerk olacak ya da Ermenistan’a bağlanacak’. İşte sorun da burada düğümleniyor. Türkiye, “Karabağ çözülmeden sınır açılmaz” diyerek Azerilere söz veriyor, Erivan ise kendi kamuoyuna “Karabağ hiçbir şekilde Türkiye-Ermenistan müzakerelerine konu olamayacak” diyor. Nitekim Karabağ konusunun ilk aşamada yol haritasına konulmaması isteniyor, muhtemelen de konulmayacak.
Cumhurbaşkanı Gül, ikna için geçen hafta Prag’da İlham Aliyev’le biraraya geldi. “Taviz verilmeyeceğini” anlattı. Azerbaycan muhalefeti ise Aliyev yönetiminin Türkiye’yi dinlemeden Rusya’ya yönelmesinden tedirgin. Çünkü Azeri muhalefeti Karabağ konusunu Rusya’nın bir “tezgâhı” olarak görüyor. Gönül alma seferleri önümüzdeki hafta da devam edecek. Başbakan Erdoğan 13 Mayıs’ta Bakü’ye gidecek.
Erivan kaynakları, 2007’de Madrid’de önerilen “Çerçeve Paket”in masaya getirileceğini söylüyor. Yani Ermenistan, Dağlık Karabağ dışında işgal ettiği yedi bölgenin beşinden geri çekilecek, kaçkınlar olarak tanımlanan göçmenler evlerine dönecek, ardından da Dağlık Karabağ’ın statüsü belirlenecek. Türkiye de, yol haritasının sonraki aşamasında birebir olmasa da, bu temelde bir çözüm önerecek. Pazarlık bu temelde başlayıp zaman içinde karşılıklı olarak “alışveriş” yapılacak. Türkiye Azerilerin daha fazla kazanımını amaçlayacak. Karabağ’ın statüsü belli olması halinde Ermeniler de bu çözüme sıcak bakıyor. Ama onların da muhalefetle sorunu var. Eski Dışişleri Bakanı Vartan Oskayan, “Şu ana kadar Türklerle Karabağ konusunda görüşmelerde bulunmamıştık. Ama yeni durumda bunun devreye girdiği görülüyor. Bu da Ermenistan’ın kazanımlarını yitirmesi anlamına geliyor” diyor.
‘15 yıl daha kaybetmeyelim’
Türkiye ve Ermenistan yeni bir yol haritasıyla yola çıkıyor. Ancak “yol haritaları”nın netameli olduğunu bilmek, yol haritalarını önemsemek ama çok da abartmamak gerekiyor. Çünkü bu haritalar, bazen sorunu çözme-me-nin, işi yokuşa sürmenin diplomatik makyajı haline gelebiliyor. Tıpkı, İsrail Filistin meselesinde olduğu gibi. Erivan’dan eski bir diplomatın sözleri işin anahtarı niteliğinde: “Her iki taraf bazı tepkileri göze alarak yoluna devam etmeli. Maalesef birileri üzülmeden bazı şeyler düzelmiyor. İki tarafın yapacağı tek şey biraz cesur olmak, çözümü istemek. Artık kaybedecek bir 15 yılımız daha yok. İki ülke halkı artık birbiriyle buluşmalı. Önyargılar yıkılmalı. Göreceksiniz iki halk birbirini daha iyi anlayacak”.
Türkiye ile Ermenistan’ın önünde zorlu, riskli, inişli çıkışlı, özetle uzun ince ve dikenli bir yol uzanıyor. Ancak, karşılıklı risk almadan zorluklar aşılamıyor, iki halkı buluşturmak için şimdi risk alma zamanı. Hem Ermenistan’da hem de Türkiye’de.
Sarkozy ve küçük Bonapart
AHMET İNSEL
Türkiye'ye 'üyelik değil ayrıcalıklı ortaklık verelim' önerisi olan Akdeniz İşbirliği, bir iki çırpınıştan sonra tozlu raflarda yerini aldı. Şimdi bunun yerine Sarkozy, Türkiye ile ortak güvenlik ve ekonomi alanı oluşturulması için görüşmelere hemen başlanmasını öneriyor
Fransa, bir buçuk yüzyıl sonra yeniden Bonapartizm’e mi döndü? Bu soruyu Nicolas Sarkozy iki yıl önce cumhurbaşkanı seçilmeden önce birçok siyaset bilimci sormaya başlamıştı. İki yıl zarfında yaşananlar bunun akademik bir varsayım değil, elle tutulur bir gerçek olduğunu gösteriyor. Siyasal otoriterizmle iktisadi liberalizmin izdivacından doğan bir modernleşme projesinin yürütücüsü olan Sarkozy, Victor Hugo’nun “Napolyon’un küçük olanı” adını verdiği III. Napolyon’u yakından andıran yönetim anlayışla ortalığı karıştırmaya devam ediyor. 1848’de seçimle geldiği cumhurbaşkanlığını 1851’de darbeyle 20 yıl koruyan, yitirilmiş imparatorluk nostaljisiyle orta sınıfların sırtını sıvazlayan ve bu arada muhafazakâr-otoriter reform girişimlerini devreye sokan Napolyon Bonapart’ın yeğeninin yönetim tarzı, içi boş büyük laflar ederek gözboyama kültürünün, iktidarın bütünüyle başkanın elinde toplanmasının ve güçlü ve zengin dost kliği dayanışmasının sentezi olarak tanımlanır. Bunlar gerçekten de iki yıllık Nicolas Sarkozy yönetiminde var olan özellikler.
Fransa’nın başına gelenler
Önemli olan, bu otoriter yönetimin halkoyuyla meşruiyetini düzenli tazeleyebilmesidir. Bonapartizm’in önemli özelliklerinden birisidir bu. Plebisiter bir otoriterizmdir. Yıkım tehlikesi altında olduğu iddia edilen düzeni otoriter ve popüler bir şef aracılığıyla koruma gösterisini, küçükleri gözetme adı altında zenginlerin çıkarlarını kollamayı, korkuları canlı tutarak piyasa modelinden esinlenmiş modernleşme reformlarını dayatmayı içerir. Bu arada kendi ve yakın çevresinin yaşamından pembe dizi kültürünün ağzını sulandıracak kesitleri bol bol sergilemeyi ihmal etmez. Cehaletle küstahlığın birbirini beslediği bir gözüpeklik bunu tamamlar. Nicolas Sarkozy’nin pilli bebeğin jest ve mimikleriyle bezediği hiperaktif ergen halleri bu tür bir gözüpekliğin ete kemiğe bürünmüş hali gibidir. Ender bulunur bir zihniyet ve vücut bütünleşmesi sunar.
Bonapartizm’in bulanık sularında yeniden seyretmeye başlayan Fransa’da, her gün yeni bir cin fikirle ortaya çıkan, bizim Zihni Sinir’in projeciliğine benzer bir yönetim tarzı bugün egemen. Bugün Fransa, eğitim reformu adı altında üniversitelerin bir kaosa sürüklendiği, devlet kurumlarının yılların süzgecinden geçmiş çalışma geleneklerinin “ben yaptım oldu” zihniyetiyle altüst edildiği, neredeyse her şeyin cumhurbaşkanlığı sarayından tayin edilip belirlendiği bir Bonapartist cumhuriyet manzarası sergiliyor.
Hayata geçme şansı olmadığı baştan belli olan ve kısa zamanda bir kenara bırakılmak zorunda kalınan bu cin fikirli projelerin bir örneği, Akdeniz İşbirliği idi. Türkiye’ye, “üyelik değil ayrıcalıklı ortaklık verelim” önerisini allayıp pullayarak sunmak için ortaya atılan bu proje, bir iki çırpınıştan sonra tozlu raflarda yerini aldı. Şimdi bunun yerine Sarkozy, Türkiye ile bir ortak güvenlik ve ekonomi alanı oluşturulması için görüşmelere hemen başlanmasını öneriyor. Böyle bir görüşmeye Rusya’yı da davet ederek, 800 milyon nüfuslu bir ortak güvenlik ve iktisadi işbirliği alanı yaratma projesinden bahsediyor. Sarkozy bunu söylerken, dönemin AB başkanlığını yürüten Çek Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, Rusya’nın öfkeli bakışları arasında, altı eski SSCB üyesiyle bir “Doğu işbirliği” projesini başlatıyordu. Ukrayna, Beyaz Rusya, Moldavya, Gürcistan, Ermenistan ve Azerbaycan’a AB üyeliği vaat etmeden, vize kolaylıkları ve serbest ticaret anlaşmaları içeren bir paket sunuluyordu. Rusya ise bunu kendi etki alanına karşı bir saldırı olarak kabul ettiğini ilk andan itibaren ilan etmişti. Ortak güvenlik ve ekonomi alanının da ölü doğduğu belliydi.
Aşılamaz sınır
Nicolas Sarkozy, 7 Haziran’da yapılacak olan Avrupa Parlamentosu seçimlerinin kampanya başlangıcı işaretini, 5 Mayıs’ta iktidardaki partinin mitinginde yaptığı bir konuşmayla verdi. Böylece, bir partinin seçim kampanyası başlangıç mitingi Cumhurbaşkanı’nın konuşmasıyla açılıyor ve Cumhurbaşkanı’nın aynı zamanda fiilen parti başkanı olduğu tescil edilmiş oluyordu. İşte bu konuşmada, Sarkozy salonda bulunan 4 bine yakın sağcı militandan en büyük alkışı, Türkiye’nin AB üyeliğinin söz konusu olmadığını vurguladığında aldı. O ana kadar terbiyeli biçimde zaman zaman alkışlayan kalabalık, birdenbire zincirlerinden boşandı ve büyük bir coşkuyla Sarkozy’nin Türkiye’ye ne olursa olsun hayır demesini alkışlamaya başladı. Avrupa’nın kendini bir güç olarak var etmesi için önce bunu istemesi gerektiğini, bunu isteyebilmesi için de ucu bucağı olmayan bir genişleme süreci içinde kendi kendini eritmekten vazgeçmesinin önemine işaret ediyordu Sarkozy. “AB ile kısmi bir ortak kaderi paylaşan” Türkiye gibi ülkelerle ayrıcalıklı ilişki kurmaya, bu ülkeleri Avrupa ile mümkün olan en yakın işbirliği içinde tutmaya evet derken, aşılamaz sınırının üyelik olduğunu bir kez daha vurguluyordu. Neden mi? Türkiye Türkiye olduğu için üye olamazdı.
Bu konuşmasındaki tonu, bundan dört ay önce Fransa’da üniversite rektörleri ve büyük araştırma kurumlarının başkanlarını cumhurbaşkanlığı sarayında toplayıp, çoğu doğru bilgilere dayanmayan ama aşağılayıcı bir üslupla dile getirdiği eleştiriler eşliğinde sunduğu reform konuşmasına benziyordu. Yaptığı dönem başkanlığındaki icraatını, AB’nin kurtarıcısı sıfatını hak etmek için yeterli bulan, egosu son derece şişmiş bir küçük şefti konuşan. Diğer dönem başkanlarının bu küçük şef hakkında ne düşündüklerini tahmin etmek zor değil.
Sarkozy türü yenilikçilik, bir yandan “yenilik” sloganının albenisine sarılmış radikal liberal reformlarla toplumda elektroşok tedavisi uygulamayı cesaret olarak tanımlarken, diğer yandan muhafazakâr temalara da sırtını yaslamayı ihmal etmiyor. Sarkozy’nin AB konuşması, “Hıristiyan mirasa” vurgu yapmaya da özen gösteriyordu. Yazılı metinde olmayan bir vurguyu konuşma sırasında ilave etmişti: “Bundan özür dilememiz gerekmeyen Hıristiyan miras”! Tarihi ve sosyal tespiti aşan, militan sahiplenmeye işaret eden bir vurguydu bu. 2008’de Vatikan ziyareti sırasında yaptığı Fransa’daki laiklik ilke ve geleneklerine aykırı değerlendirmelerin tınısı vardı.
Fransa’da elbette, Sarkozy’nin oligarşik yönetiminin ülkenin başına gelmiş büyük bir bela olduğu konusunda hemfikir olan önemli bir kesim var. Üç yıl daha sabır diyerek, gelecek seçimlerde Sarkopart’ın devrilmesi umuduyla yaşıyorlar. Bunların içinde Türkiye dostu olanlar ise, Sarkopart’ın yapıp ettiklerinden, söylediklerinden dolayı özür dileyerek Türkiye’nin de üç yıl daha sabretmesini önerip, Türkiye’nin üyelik sürecinin nasıl olsa bu hiperaktif şahsiyetin öngörülür siyasal kariyerinden daha uzun olduğunu hatırlatıyorlar. Ayrıca durup durup tam Avrupa parlamentosu seçimleri öncesinde yeniden “Türkiye’yi istemeyiz” diye ortaya fırlamasının, seçim taktiği olduğunu da belirtiyorlar. Bu söylenenlerin çoğu elbette doğru. Ama insan gene de, Fransa’da Türkiye’nin üyeliği deyince tüyleri diken diken olan insan sayısının, Sarkozy’ye oy verenlerden çok daha büyük bir kitle oluşturduğunu bilince, “başınıza gelen bu azim belaya müstahak değil misiniz?” diye düşünmeden edemiyor. Bu da elbette bir tür züğürt tesellisi...
Türkiye'ye 'üyelik değil ayrıcalıklı ortaklık verelim' önerisi olan Akdeniz İşbirliği, bir iki çırpınıştan sonra tozlu raflarda yerini aldı. Şimdi bunun yerine Sarkozy, Türkiye ile ortak güvenlik ve ekonomi alanı oluşturulması için görüşmelere hemen başlanmasını öneriyor
Fransa, bir buçuk yüzyıl sonra yeniden Bonapartizm’e mi döndü? Bu soruyu Nicolas Sarkozy iki yıl önce cumhurbaşkanı seçilmeden önce birçok siyaset bilimci sormaya başlamıştı. İki yıl zarfında yaşananlar bunun akademik bir varsayım değil, elle tutulur bir gerçek olduğunu gösteriyor. Siyasal otoriterizmle iktisadi liberalizmin izdivacından doğan bir modernleşme projesinin yürütücüsü olan Sarkozy, Victor Hugo’nun “Napolyon’un küçük olanı” adını verdiği III. Napolyon’u yakından andıran yönetim anlayışla ortalığı karıştırmaya devam ediyor. 1848’de seçimle geldiği cumhurbaşkanlığını 1851’de darbeyle 20 yıl koruyan, yitirilmiş imparatorluk nostaljisiyle orta sınıfların sırtını sıvazlayan ve bu arada muhafazakâr-otoriter reform girişimlerini devreye sokan Napolyon Bonapart’ın yeğeninin yönetim tarzı, içi boş büyük laflar ederek gözboyama kültürünün, iktidarın bütünüyle başkanın elinde toplanmasının ve güçlü ve zengin dost kliği dayanışmasının sentezi olarak tanımlanır. Bunlar gerçekten de iki yıllık Nicolas Sarkozy yönetiminde var olan özellikler.
Fransa’nın başına gelenler
Önemli olan, bu otoriter yönetimin halkoyuyla meşruiyetini düzenli tazeleyebilmesidir. Bonapartizm’in önemli özelliklerinden birisidir bu. Plebisiter bir otoriterizmdir. Yıkım tehlikesi altında olduğu iddia edilen düzeni otoriter ve popüler bir şef aracılığıyla koruma gösterisini, küçükleri gözetme adı altında zenginlerin çıkarlarını kollamayı, korkuları canlı tutarak piyasa modelinden esinlenmiş modernleşme reformlarını dayatmayı içerir. Bu arada kendi ve yakın çevresinin yaşamından pembe dizi kültürünün ağzını sulandıracak kesitleri bol bol sergilemeyi ihmal etmez. Cehaletle küstahlığın birbirini beslediği bir gözüpeklik bunu tamamlar. Nicolas Sarkozy’nin pilli bebeğin jest ve mimikleriyle bezediği hiperaktif ergen halleri bu tür bir gözüpekliğin ete kemiğe bürünmüş hali gibidir. Ender bulunur bir zihniyet ve vücut bütünleşmesi sunar.
Bonapartizm’in bulanık sularında yeniden seyretmeye başlayan Fransa’da, her gün yeni bir cin fikirle ortaya çıkan, bizim Zihni Sinir’in projeciliğine benzer bir yönetim tarzı bugün egemen. Bugün Fransa, eğitim reformu adı altında üniversitelerin bir kaosa sürüklendiği, devlet kurumlarının yılların süzgecinden geçmiş çalışma geleneklerinin “ben yaptım oldu” zihniyetiyle altüst edildiği, neredeyse her şeyin cumhurbaşkanlığı sarayından tayin edilip belirlendiği bir Bonapartist cumhuriyet manzarası sergiliyor.
Hayata geçme şansı olmadığı baştan belli olan ve kısa zamanda bir kenara bırakılmak zorunda kalınan bu cin fikirli projelerin bir örneği, Akdeniz İşbirliği idi. Türkiye’ye, “üyelik değil ayrıcalıklı ortaklık verelim” önerisini allayıp pullayarak sunmak için ortaya atılan bu proje, bir iki çırpınıştan sonra tozlu raflarda yerini aldı. Şimdi bunun yerine Sarkozy, Türkiye ile bir ortak güvenlik ve ekonomi alanı oluşturulması için görüşmelere hemen başlanmasını öneriyor. Böyle bir görüşmeye Rusya’yı da davet ederek, 800 milyon nüfuslu bir ortak güvenlik ve iktisadi işbirliği alanı yaratma projesinden bahsediyor. Sarkozy bunu söylerken, dönemin AB başkanlığını yürüten Çek Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, Rusya’nın öfkeli bakışları arasında, altı eski SSCB üyesiyle bir “Doğu işbirliği” projesini başlatıyordu. Ukrayna, Beyaz Rusya, Moldavya, Gürcistan, Ermenistan ve Azerbaycan’a AB üyeliği vaat etmeden, vize kolaylıkları ve serbest ticaret anlaşmaları içeren bir paket sunuluyordu. Rusya ise bunu kendi etki alanına karşı bir saldırı olarak kabul ettiğini ilk andan itibaren ilan etmişti. Ortak güvenlik ve ekonomi alanının da ölü doğduğu belliydi.
Aşılamaz sınır
Nicolas Sarkozy, 7 Haziran’da yapılacak olan Avrupa Parlamentosu seçimlerinin kampanya başlangıcı işaretini, 5 Mayıs’ta iktidardaki partinin mitinginde yaptığı bir konuşmayla verdi. Böylece, bir partinin seçim kampanyası başlangıç mitingi Cumhurbaşkanı’nın konuşmasıyla açılıyor ve Cumhurbaşkanı’nın aynı zamanda fiilen parti başkanı olduğu tescil edilmiş oluyordu. İşte bu konuşmada, Sarkozy salonda bulunan 4 bine yakın sağcı militandan en büyük alkışı, Türkiye’nin AB üyeliğinin söz konusu olmadığını vurguladığında aldı. O ana kadar terbiyeli biçimde zaman zaman alkışlayan kalabalık, birdenbire zincirlerinden boşandı ve büyük bir coşkuyla Sarkozy’nin Türkiye’ye ne olursa olsun hayır demesini alkışlamaya başladı. Avrupa’nın kendini bir güç olarak var etmesi için önce bunu istemesi gerektiğini, bunu isteyebilmesi için de ucu bucağı olmayan bir genişleme süreci içinde kendi kendini eritmekten vazgeçmesinin önemine işaret ediyordu Sarkozy. “AB ile kısmi bir ortak kaderi paylaşan” Türkiye gibi ülkelerle ayrıcalıklı ilişki kurmaya, bu ülkeleri Avrupa ile mümkün olan en yakın işbirliği içinde tutmaya evet derken, aşılamaz sınırının üyelik olduğunu bir kez daha vurguluyordu. Neden mi? Türkiye Türkiye olduğu için üye olamazdı.
Bu konuşmasındaki tonu, bundan dört ay önce Fransa’da üniversite rektörleri ve büyük araştırma kurumlarının başkanlarını cumhurbaşkanlığı sarayında toplayıp, çoğu doğru bilgilere dayanmayan ama aşağılayıcı bir üslupla dile getirdiği eleştiriler eşliğinde sunduğu reform konuşmasına benziyordu. Yaptığı dönem başkanlığındaki icraatını, AB’nin kurtarıcısı sıfatını hak etmek için yeterli bulan, egosu son derece şişmiş bir küçük şefti konuşan. Diğer dönem başkanlarının bu küçük şef hakkında ne düşündüklerini tahmin etmek zor değil.
Sarkozy türü yenilikçilik, bir yandan “yenilik” sloganının albenisine sarılmış radikal liberal reformlarla toplumda elektroşok tedavisi uygulamayı cesaret olarak tanımlarken, diğer yandan muhafazakâr temalara da sırtını yaslamayı ihmal etmiyor. Sarkozy’nin AB konuşması, “Hıristiyan mirasa” vurgu yapmaya da özen gösteriyordu. Yazılı metinde olmayan bir vurguyu konuşma sırasında ilave etmişti: “Bundan özür dilememiz gerekmeyen Hıristiyan miras”! Tarihi ve sosyal tespiti aşan, militan sahiplenmeye işaret eden bir vurguydu bu. 2008’de Vatikan ziyareti sırasında yaptığı Fransa’daki laiklik ilke ve geleneklerine aykırı değerlendirmelerin tınısı vardı.
Fransa’da elbette, Sarkozy’nin oligarşik yönetiminin ülkenin başına gelmiş büyük bir bela olduğu konusunda hemfikir olan önemli bir kesim var. Üç yıl daha sabır diyerek, gelecek seçimlerde Sarkopart’ın devrilmesi umuduyla yaşıyorlar. Bunların içinde Türkiye dostu olanlar ise, Sarkopart’ın yapıp ettiklerinden, söylediklerinden dolayı özür dileyerek Türkiye’nin de üç yıl daha sabretmesini önerip, Türkiye’nin üyelik sürecinin nasıl olsa bu hiperaktif şahsiyetin öngörülür siyasal kariyerinden daha uzun olduğunu hatırlatıyorlar. Ayrıca durup durup tam Avrupa parlamentosu seçimleri öncesinde yeniden “Türkiye’yi istemeyiz” diye ortaya fırlamasının, seçim taktiği olduğunu da belirtiyorlar. Bu söylenenlerin çoğu elbette doğru. Ama insan gene de, Fransa’da Türkiye’nin üyeliği deyince tüyleri diken diken olan insan sayısının, Sarkozy’ye oy verenlerden çok daha büyük bir kitle oluşturduğunu bilince, “başınıza gelen bu azim belaya müstahak değil misiniz?” diye düşünmeden edemiyor. Bu da elbette bir tür züğürt tesellisi...
Karamanlis döneminde üç yılda 4.5 milyar avroluk yolsuzluk
YORGO KIRBAKİ
Yunanistan'da Başbakan Kostas Karamanlis'in iktidarında sadece son üç yılda patlayan ekonomik skandalların tutarı 4.5 milyar avro olarak hesaplandı.
ATİNA - Yunanistan’da Başbakan Kostas Karamanlis’in iktidarında sadece son üç yılda patlayan ekonomik skandalların tutarı 4.5 milyar avro olarak hesaplandı. Yunan devletinin bu skandallardan zararı 776 milyon avroyu bulurken, rüşvetçilerin 150 milyon avroyu ceplerine indirdikleri tahmin ediliyor. Karamanlis’e ilk aşamada 7 Haziran’daki Avrupa Parlamentosu seçimlerinde pahalıya mal olacağına kesin gözüyle bakılan ekonomik skandallar hakkında savcıların odalarından 637 sanık, şüpheli ve tanık geçti. Yunanistan’ı sarsan ve adaletin kararlarını bekleyen skandallar şunlar:
* Germamos adlı tüm ülkede cep telefonları pazarlamacısı firma, Yunan Telefon İdaresi’nin (OTE) GSM operatörü COSMOTE tarafından 1.3 milyar avroya satın alındı. Firmanın hisseleri Atina borsasında 12 avrodan işlem görürken garip bir şekilde 19 avrodan satın alındı. 2006 yazından beri skandal askıda.
* Süt ve süt mamulleri üreten MEVGAL firmasından haksız rekabet için 24.5 milyon avro para cezasına çarptırılmaması için 2.4 milyon avro haraç istendiği ortaya çıktı. Numaraları işaretlenmiş haracın bir bölümü, eski Çalışma Bakanı Savvas Çituridis’in akrabası olan bir şahısın üzerinde bulundu. Mahkemede yargılanan üç sanık 10 biner avro para cezasıyla hapisten kurtuldu.
* Yunan SSK, Bağkur ve Emniyet Sandığı gibi 14 emekli sandığı, doğrudan bankalar yerine aracılara büyük komisyon ödeyip 1.8 milyar avroluk tahvil satın aldı. Üstelik tahvillerin bugünkü değeri 800 milyon avroyu geçmiyor.
* Nüfusu kalabalık olmayan adalara sefer yapan gemiler için ihalelerde usulsuzlük yapıldı. En az 650 bin avro rüşvet alındığı iddia edildi.
Başkeşiş 1 milyar avro dolandırdı
* Keşişler diyarı Aynoroz’da ‘sosyete manastırı’ olarak bilinen Vatopedi’nin başkeşişi Kıbrıslı Rum Efrem ile devlet arasında arazi takası yapılırken, manastır arazileri gerçek değerinden yüksek, devlet arazileri ise gerçek fiyatından düşük gösterilip hesaplandı. Efrem’ın bu şekilde takas ettiği arazilerin değeri 1 milyar avro olarak tespit edildi.
*Siemens, ürünlerini satabilmek için tüm Avrupa’da olduğu gibi Yunanistan’da da rüşvet dağıttı. Verilen rüşvet 100 milyon avro. Bu paranın bir bölümü hem Karamanlis’in lideri olduğu iktidar partisi Yeni Demokrasi hem de ana muhalefetteki sosyalist PASOK’un kasalarına girdi.
Yunanistan'da Başbakan Kostas Karamanlis'in iktidarında sadece son üç yılda patlayan ekonomik skandalların tutarı 4.5 milyar avro olarak hesaplandı.
ATİNA - Yunanistan’da Başbakan Kostas Karamanlis’in iktidarında sadece son üç yılda patlayan ekonomik skandalların tutarı 4.5 milyar avro olarak hesaplandı. Yunan devletinin bu skandallardan zararı 776 milyon avroyu bulurken, rüşvetçilerin 150 milyon avroyu ceplerine indirdikleri tahmin ediliyor. Karamanlis’e ilk aşamada 7 Haziran’daki Avrupa Parlamentosu seçimlerinde pahalıya mal olacağına kesin gözüyle bakılan ekonomik skandallar hakkında savcıların odalarından 637 sanık, şüpheli ve tanık geçti. Yunanistan’ı sarsan ve adaletin kararlarını bekleyen skandallar şunlar:
* Germamos adlı tüm ülkede cep telefonları pazarlamacısı firma, Yunan Telefon İdaresi’nin (OTE) GSM operatörü COSMOTE tarafından 1.3 milyar avroya satın alındı. Firmanın hisseleri Atina borsasında 12 avrodan işlem görürken garip bir şekilde 19 avrodan satın alındı. 2006 yazından beri skandal askıda.
* Süt ve süt mamulleri üreten MEVGAL firmasından haksız rekabet için 24.5 milyon avro para cezasına çarptırılmaması için 2.4 milyon avro haraç istendiği ortaya çıktı. Numaraları işaretlenmiş haracın bir bölümü, eski Çalışma Bakanı Savvas Çituridis’in akrabası olan bir şahısın üzerinde bulundu. Mahkemede yargılanan üç sanık 10 biner avro para cezasıyla hapisten kurtuldu.
* Yunan SSK, Bağkur ve Emniyet Sandığı gibi 14 emekli sandığı, doğrudan bankalar yerine aracılara büyük komisyon ödeyip 1.8 milyar avroluk tahvil satın aldı. Üstelik tahvillerin bugünkü değeri 800 milyon avroyu geçmiyor.
* Nüfusu kalabalık olmayan adalara sefer yapan gemiler için ihalelerde usulsuzlük yapıldı. En az 650 bin avro rüşvet alındığı iddia edildi.
Başkeşiş 1 milyar avro dolandırdı
* Keşişler diyarı Aynoroz’da ‘sosyete manastırı’ olarak bilinen Vatopedi’nin başkeşişi Kıbrıslı Rum Efrem ile devlet arasında arazi takası yapılırken, manastır arazileri gerçek değerinden yüksek, devlet arazileri ise gerçek fiyatından düşük gösterilip hesaplandı. Efrem’ın bu şekilde takas ettiği arazilerin değeri 1 milyar avro olarak tespit edildi.
*Siemens, ürünlerini satabilmek için tüm Avrupa’da olduğu gibi Yunanistan’da da rüşvet dağıttı. Verilen rüşvet 100 milyon avro. Bu paranın bir bölümü hem Karamanlis’in lideri olduğu iktidar partisi Yeni Demokrasi hem de ana muhalefetteki sosyalist PASOK’un kasalarına girdi.
Bye Bye, Eurasian Pipelines?
By ARIEL COHEN
The 1990s were a boom decade for Western energy companies tapping into Caspian oil and gas. Three important oil pipelines were built — the Caspian Pipeline Consortium (CPC), Baku-Supsa to the Black Sea, and the Baku-Tbilisi-Ceyhan (BTC) to the Mediterranean — as well as the Baku-Tbilisi-Erzurum (BTE) pipeline transporting gas to Turkey.
How times have changed! A host of factors today are turning proposed Westbound gas pipelines into a Eurasian pipe dream. The United States is focused elsewhere — on Iraq, Iran, Afghanistan, Pakistan and the Arab-Israeli diplomatic quagmire — and the Obama administration is advocating a massive shift to alternative energy. European energy policy is adrift.
In addition, there are powerful economic factors that militate against the multi-billion dollar investments needed to bring the Caspian energy resources to market: oil at $50 a barrel is considerably less attractive then oil at $75; the global recession and credit crunch have sharply reduced available financing; European energy demand is in decline; and there is no strong Western private-sector champion for such projects.
In the meantime, Russia is working to corner energy exports from Azerbaijan and Turkmenistan while China is buying up hydrocarbon companies in Kazakhstan like hot cakes and developing Turkmen gas fields.
Multiple pipelines from the Caspian region and Central Asia, such as those pumping Turkmen gas and Kazakh oil lines to China and the BTC to the Mediterranean, have increased the energy exporters’ bargaining capacity.
China has turned into a hungry, 800-pound gorilla in the energy market. The planned construction of Russia-China oil and gas pipelines from Eastern Siberia may decrease the availability of resources for the West and shift the economic center of gravity in Eurasia further East.
In addition, Russia itself has become a more lucrative client for Central Asian and Caspian energy. One reason for building the BTC and the BTE to Turkey was that Russia was grossly underpaying for energy which it re-exported to Europe. Today, the Russian gas monopoly Gazprom is paying a premium and boasts of pipeline overcapacity. So less gas is left for the Western-controlled pipelines.
Despite the recession, Russia is moving with the Blue Stream and South Stream projects across the Black Sea to Turkey and Bulgaria in order to keep market share. Gazprom is enhancing its influence in Ankara at the highest levels.
Much-ignored, the role of Turkey in Eurasian energy transit is also crucial. Turkish intransigence has delayed and reduced in size the development of the Caspian off-shore Shah Deniz gas project.
Ankara has also placed daunting conditions of the construction of the proposed Nabucco gas pipeline from Turkey to Europe, which is meant to provide an alternative to Russian-controlled gas, linking the project with Turkey’s membership in the European Union, acquiring large amounts of Azeri gas for re-export and using the line for Russian and Iranian gas.
Despite all these factors, the United States and Europe should not lose sight of the strategic importance of Eurasian pipelines. At stake is access to an energy treasure-trove worth up to $4 trillion, and giant fields elsewhere are approaching exhaustion. And the pipelines are a critical source of revenue for the economic development of newly independent states in Central Asia and the Caucasus.
Ambassador Richard Morningstar, President Barack Obama’s new Eurasian energy czar, has the deck stacked against him. But he successfully promoted the Baku-Tbilisi-Ceyhan oil pipeline in the 1990s, and may be able to pull it off again.
The United States and Europe should encourage Turkey to become a gas hub for the Caspian, and eventually Iraqi gas, by facilitating Nabucco’s construction. They should encourage a private energy company to become a strong private-sector champion for Nabucco.
The West should also end its diplomatic neglect of Turkmenistan and provide a strong commitment to build a Trans-Caspian gas pipeline to link up with BTE. The Obama administration should quickly appoint an ambassador to Turkmenistan — the position is vacant for over two years — and an invitation to the White House for President Gurbanguly Berdymukhammedov may be in order.
The United States and the Europeans should not miss the opportunity to receive affordable Caspian energy and support the independence of critical post-Soviet states. Despite the economic slump, it is worth taking the chance now, before Russia and China lock the Caspian countries in the Sino-Russian “co-prosperity zone.”
Ariel Cohen is a senior research fellow in Russian and Eurasian Studies at the Heritage Foundation and the author of ‘‘Kazakhstan: The Road to Independence. Energy Policy and the Birth of a Nation.’’
The 1990s were a boom decade for Western energy companies tapping into Caspian oil and gas. Three important oil pipelines were built — the Caspian Pipeline Consortium (CPC), Baku-Supsa to the Black Sea, and the Baku-Tbilisi-Ceyhan (BTC) to the Mediterranean — as well as the Baku-Tbilisi-Erzurum (BTE) pipeline transporting gas to Turkey.
How times have changed! A host of factors today are turning proposed Westbound gas pipelines into a Eurasian pipe dream. The United States is focused elsewhere — on Iraq, Iran, Afghanistan, Pakistan and the Arab-Israeli diplomatic quagmire — and the Obama administration is advocating a massive shift to alternative energy. European energy policy is adrift.
In addition, there are powerful economic factors that militate against the multi-billion dollar investments needed to bring the Caspian energy resources to market: oil at $50 a barrel is considerably less attractive then oil at $75; the global recession and credit crunch have sharply reduced available financing; European energy demand is in decline; and there is no strong Western private-sector champion for such projects.
In the meantime, Russia is working to corner energy exports from Azerbaijan and Turkmenistan while China is buying up hydrocarbon companies in Kazakhstan like hot cakes and developing Turkmen gas fields.
Multiple pipelines from the Caspian region and Central Asia, such as those pumping Turkmen gas and Kazakh oil lines to China and the BTC to the Mediterranean, have increased the energy exporters’ bargaining capacity.
China has turned into a hungry, 800-pound gorilla in the energy market. The planned construction of Russia-China oil and gas pipelines from Eastern Siberia may decrease the availability of resources for the West and shift the economic center of gravity in Eurasia further East.
In addition, Russia itself has become a more lucrative client for Central Asian and Caspian energy. One reason for building the BTC and the BTE to Turkey was that Russia was grossly underpaying for energy which it re-exported to Europe. Today, the Russian gas monopoly Gazprom is paying a premium and boasts of pipeline overcapacity. So less gas is left for the Western-controlled pipelines.
Despite the recession, Russia is moving with the Blue Stream and South Stream projects across the Black Sea to Turkey and Bulgaria in order to keep market share. Gazprom is enhancing its influence in Ankara at the highest levels.
Much-ignored, the role of Turkey in Eurasian energy transit is also crucial. Turkish intransigence has delayed and reduced in size the development of the Caspian off-shore Shah Deniz gas project.
Ankara has also placed daunting conditions of the construction of the proposed Nabucco gas pipeline from Turkey to Europe, which is meant to provide an alternative to Russian-controlled gas, linking the project with Turkey’s membership in the European Union, acquiring large amounts of Azeri gas for re-export and using the line for Russian and Iranian gas.
Despite all these factors, the United States and Europe should not lose sight of the strategic importance of Eurasian pipelines. At stake is access to an energy treasure-trove worth up to $4 trillion, and giant fields elsewhere are approaching exhaustion. And the pipelines are a critical source of revenue for the economic development of newly independent states in Central Asia and the Caucasus.
Ambassador Richard Morningstar, President Barack Obama’s new Eurasian energy czar, has the deck stacked against him. But he successfully promoted the Baku-Tbilisi-Ceyhan oil pipeline in the 1990s, and may be able to pull it off again.
The United States and Europe should encourage Turkey to become a gas hub for the Caspian, and eventually Iraqi gas, by facilitating Nabucco’s construction. They should encourage a private energy company to become a strong private-sector champion for Nabucco.
The West should also end its diplomatic neglect of Turkmenistan and provide a strong commitment to build a Trans-Caspian gas pipeline to link up with BTE. The Obama administration should quickly appoint an ambassador to Turkmenistan — the position is vacant for over two years — and an invitation to the White House for President Gurbanguly Berdymukhammedov may be in order.
The United States and the Europeans should not miss the opportunity to receive affordable Caspian energy and support the independence of critical post-Soviet states. Despite the economic slump, it is worth taking the chance now, before Russia and China lock the Caspian countries in the Sino-Russian “co-prosperity zone.”
Ariel Cohen is a senior research fellow in Russian and Eurasian Studies at the Heritage Foundation and the author of ‘‘Kazakhstan: The Road to Independence. Energy Policy and the Birth of a Nation.’’
'Bakû show'unun sonuçları...
CENGİZ ÇANDAR
Türkiye, Ermenistan ve İsviçre ile birlikte ‘Ermenistan ile normalleşme’ye ilişkin bir ‘yol haritası’ yayımlayalı daha bir ay bile olmadı. Bu ‘yol haritası’, bir gece yarısı yayımlandıktan sonra, ertesi sabah Amerikan Dışişleri tarafından yapılan açıklamayla güçlü bir uluslararası destek de elde etmişti.
Söz konusu ‘yol haritası’ Cenevre’de bir buçuk yıla yakın bir süre İsviçre arabuluculuğunda süren Türk ve Ermeni üst düzey diplomatlarının teknik çalışmalarını noktalıyordu. Söz konusu ‘yol haritası’nın ‘normalleşme’ için ‘ön şart’ olmaktan çıkarttığı her biri taraflardan birinin özel duyarlılığını ifade eden iki unsuru vardı:
1. Dağlık Karabağ konusu;
2. Soykırım.
Bunların ‘normalleşme’ için ‘ön şart’ olarak vurgulanmaması ile ‘yol haritası’ ortaya çıkabildi.
Dolayısıyla; Başbakan Tayyip Erdoğan’ın Bakû’da Azerbaycan Parlamentosu’nda yaptığı şiirli/şiirsel konuşmada Türkiye’nin Ermenistan ile kara sınırını ‘Dağlık Karabağ sorunu çözülmeden açmayacağını’ ilan etmiş olması, ‘kural değişikliği’dir ve bir ‘ön şart’ koşmak anlamına gelir.
Bu tam da Başbakan’ın Türkiye’nin AB serüvenine ilişkin olarak Sarkozy ve Merkel gibilerine karşı gayet haklı olarak yönelttiği ‘maç oynanırken oyun kuralları değiştirilmez’ ilkesinin konu Kafkasya olduğunda bizzat kendisi tarafından, tıpkı Sarkozy ve Merkel’in yaptığı gibi ihlâl edilmesidir.
Burada tartışma konusu olan Azerbaycan-Ermenistan ihtilafında kimin haklı olduğu, kimin tarafını tutmamız gerektiği değildir, bu konuda yersiz demagoji yapılmasın. Burada söz konusu olan Türk dış politikasının nasıl yürütüldüğüdür.
Eğer ta 2007 yazsonundan itibaren İsviçre arabuluculuğunda Ermenistan ile ‘normalleşme’ görüşmeleri yapmış, arada Cumhurbaşkanınız ‘tarihi ziyaret’ diye nitelenen bir adımla Erivan’a gitmiş, ardından teknik görüşmeleri tamamlamış ve bir ‘yol haritası’ ilân edecek kıvama işi getirmişseniz, bu sizin dış politikanızın temel çizgilerinden biri olmuş demektir. Bu çizgiye tümüyle ters düşen bir adımı, Başbakan’ın bir konuşmasıyla sıfırla çarpar ve silerseniz, bu vahim bir gelişmedir ve Azerbaycan-Ermenistan ihtilafında kimin haklı olduğuyla hiçbir ilgisi ve ilişkisi yoktur.
Türkiye’nin uluslararası politikada ve diplomasi sahnesinde inandırıcılığı ile yakından ilişkisi vardır.
***
Bir başka vahim olan husus, Başbakan’ın Dağlık Karabağ çözümünü Ermenistan ile kara sınırının açılması gerekçesi yaparken kurduğu ‘sebep-sonuç ilişkisi’dir. Tayyip Erdoğan,
Türkiye-Ermenistan sınırının kapatılmasının bir ‘sonuç’
olduğunu, bunun bir ‘sebebi’ bulunduğunu, o ‘sebep’in Dağlık Karabağ’ın işgali olduğunu söylüyor.
Bir kere bu, temel bir veri yanlışı. Böyle bir şey yok. Türkiye ile Ermenistan arasındaki kara sınırı, 1993 yılında Dağlık Karabağ çevresindeki Azerbaycan topraklarının işgali sürecinde, Kelbecer’in işgalinin ardından kapatıldı.
Yukarı Karabağ’da söz konusu olan Ermeni işgali de değil üstelik. Dağlık Karabağ, Azerbaycan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti içinde bir ‘özerk bölge’ idi ve nüfusunun yaklaşık yüzde 77’si Ermeni, yüzde 22’si Azeri ise idi. Dağlık Karabağ’ın özerklik sınırları bir hayli genişti ve Sovyetler Birliği 1991’de çöktüğü vakit, yeni bağımsız Azerbaycan’ın, ne yazık ki, Dağlık Karabağ üzerinde hiçbir fiili kontrolü yoktu.
Yani, Dağlık Karabağ, bir ‘Ermeni işgali’ yoluyla Azerbaycan’dan kopartılmadı.
Bununla birlikte, -başta Hocalı Katliamı olmak üzere Rus askerlerinin de rol aldığı- Dağlık Karabağ’ın Azeri nüfusu ‘etnik temizlik’ ile bölgeden uzaklaştırıldı. Keza, Yukarı Karabağ çevresindeki işgal edilmiş -işte onlar işgal- Azerbaycan topraklarındaki nüfus da ‘etnik temizlik’ adındaki zulüm ile yüz yüze kaldı. Topraklarını terk ettiler. Bu sayı 724 bin olarak hesaplanıyor.
Bu bakımdan, ‘oyun kuralı değiştirmek’ ve ‘ön şart getirmek’ sayılsa da, eğer Tayyip Erdoğan, ‘Azerbaycanlı göçmenler sürüldükleri evlerine geri dönmeden’ veya ‘evlerine geri dönmeleri güvence altına alınmadan’ Türkiye, Ermenistan ile kara sınırını açmayacaktır deseydi, daha anlaşılır olurdu. Hiç değilse bir ‘olgusal hata’ yapmamış olurdu.
Eğer, Türkiye’nin Ermenistan kara sınırının ‘Dağlık Karabağ’ın işgali’ nedeniyle kapandığını zannediyorsanız ve açmak için ‘Dağlık Karabağ sorununun çözümü’ şartını getiriyorsanız, o sınırı sittin sene açmayacaksınız demektir.
O zaman da sorarlar, “Peki, siz bir buçuk yıl Cenevre’de Ermenistan ile görüşmelerde dalga mı geçtiniz?”
Daha önemlisi şu soru gelir: “İlan etmenizin üzerinden daha bir ay bile geçmemiş olan ‘yol haritası’ var mı, yok mu? Resmen ilân ettiğiniz ‘yol haritası’ geçerli mi, değil mi?”
Zira, ‘yol haritası’ geçerliyse, Tayyip Erdoğan’ın Bakû konuşması geçerli olamaz. Yok, Tayyip Erdoğan’ın Bakû konuşması geçerliyse, o takdirde bir aya yakın bir süre önce ilan edilen ‘yol haritası’ çöpe gitmiş bir dış politika belgesinden ötede bir değer taşımamaktadır.
***
Tayyip Erdoğan’ın Türkiye’nin Güney Kafkasya politikasındaki tüm ipleri İlham Aliyev’in ellerine teslim eden diplomasisinin yol açtığı bir başka önemli sorun, ‘Türkiye’nin imajı’ ile ilgilidir.
Türkiye, taraf olduğu ya da kendisini taraf olduğu herhangi bir soruna ilişkin olarak, son kertede, ‘çözüm yeteneksizliği’ni sergilemiş oluyor. Türkiye’nin tarafı olduğu sorun her ne ise, o, kangrenleşebiliyor. Kıbrıs’tan Kafkasya’ya, Kürt sorunundan Heybeliada Ruhban Okulu’na, aklınıza ne geliyorsa sıralayın; bunların tarihçesi ne ve çözüme ne kadar yakın duruluyor? Gerçekçi bir hesap yapın.
Türkiye, böyle bir performans ortaya koyduğu vakit, bugüne dek özellikle Ortadoğu diplomasisinde kendisi için en önemli ‘diplomatik getiri’ olan ‘soft power’ını yani ‘arabuluculuk’ ya da ‘çözümü kolaylaştırıcılık’ işlevini ne kadar inandırıcılıkla yerine getirebilir?
Azerbaycan ile Ermenistan arasındaki siyasi-diplomatik manevralar, Türkiye’yi kendi söküğünü dikemeyen bir terziye benzetti.
Tayyip Erdoğan ‘Bakû show’unun sonuçları daha geniş bir coğrafyada olumsuz sonuçlar üretmeye aday.
Bunun Türkiye’ye fazla hasar vermeden ‘geri dönüş’ şansı var mı?
Var. Amerika ile Rusya’nın marifetiyle önümüzdeki yakın dönemde Azerbaycan ile Ermenistan arasında bir mutabakat sağlanırsa, var.
Yoksa yok...
Türkiye, Ermenistan ve İsviçre ile birlikte ‘Ermenistan ile normalleşme’ye ilişkin bir ‘yol haritası’ yayımlayalı daha bir ay bile olmadı. Bu ‘yol haritası’, bir gece yarısı yayımlandıktan sonra, ertesi sabah Amerikan Dışişleri tarafından yapılan açıklamayla güçlü bir uluslararası destek de elde etmişti.
Söz konusu ‘yol haritası’ Cenevre’de bir buçuk yıla yakın bir süre İsviçre arabuluculuğunda süren Türk ve Ermeni üst düzey diplomatlarının teknik çalışmalarını noktalıyordu. Söz konusu ‘yol haritası’nın ‘normalleşme’ için ‘ön şart’ olmaktan çıkarttığı her biri taraflardan birinin özel duyarlılığını ifade eden iki unsuru vardı:
1. Dağlık Karabağ konusu;
2. Soykırım.
Bunların ‘normalleşme’ için ‘ön şart’ olarak vurgulanmaması ile ‘yol haritası’ ortaya çıkabildi.
Dolayısıyla; Başbakan Tayyip Erdoğan’ın Bakû’da Azerbaycan Parlamentosu’nda yaptığı şiirli/şiirsel konuşmada Türkiye’nin Ermenistan ile kara sınırını ‘Dağlık Karabağ sorunu çözülmeden açmayacağını’ ilan etmiş olması, ‘kural değişikliği’dir ve bir ‘ön şart’ koşmak anlamına gelir.
Bu tam da Başbakan’ın Türkiye’nin AB serüvenine ilişkin olarak Sarkozy ve Merkel gibilerine karşı gayet haklı olarak yönelttiği ‘maç oynanırken oyun kuralları değiştirilmez’ ilkesinin konu Kafkasya olduğunda bizzat kendisi tarafından, tıpkı Sarkozy ve Merkel’in yaptığı gibi ihlâl edilmesidir.
Burada tartışma konusu olan Azerbaycan-Ermenistan ihtilafında kimin haklı olduğu, kimin tarafını tutmamız gerektiği değildir, bu konuda yersiz demagoji yapılmasın. Burada söz konusu olan Türk dış politikasının nasıl yürütüldüğüdür.
Eğer ta 2007 yazsonundan itibaren İsviçre arabuluculuğunda Ermenistan ile ‘normalleşme’ görüşmeleri yapmış, arada Cumhurbaşkanınız ‘tarihi ziyaret’ diye nitelenen bir adımla Erivan’a gitmiş, ardından teknik görüşmeleri tamamlamış ve bir ‘yol haritası’ ilân edecek kıvama işi getirmişseniz, bu sizin dış politikanızın temel çizgilerinden biri olmuş demektir. Bu çizgiye tümüyle ters düşen bir adımı, Başbakan’ın bir konuşmasıyla sıfırla çarpar ve silerseniz, bu vahim bir gelişmedir ve Azerbaycan-Ermenistan ihtilafında kimin haklı olduğuyla hiçbir ilgisi ve ilişkisi yoktur.
Türkiye’nin uluslararası politikada ve diplomasi sahnesinde inandırıcılığı ile yakından ilişkisi vardır.
***
Bir başka vahim olan husus, Başbakan’ın Dağlık Karabağ çözümünü Ermenistan ile kara sınırının açılması gerekçesi yaparken kurduğu ‘sebep-sonuç ilişkisi’dir. Tayyip Erdoğan,
Türkiye-Ermenistan sınırının kapatılmasının bir ‘sonuç’
olduğunu, bunun bir ‘sebebi’ bulunduğunu, o ‘sebep’in Dağlık Karabağ’ın işgali olduğunu söylüyor.
Bir kere bu, temel bir veri yanlışı. Böyle bir şey yok. Türkiye ile Ermenistan arasındaki kara sınırı, 1993 yılında Dağlık Karabağ çevresindeki Azerbaycan topraklarının işgali sürecinde, Kelbecer’in işgalinin ardından kapatıldı.
Yukarı Karabağ’da söz konusu olan Ermeni işgali de değil üstelik. Dağlık Karabağ, Azerbaycan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti içinde bir ‘özerk bölge’ idi ve nüfusunun yaklaşık yüzde 77’si Ermeni, yüzde 22’si Azeri ise idi. Dağlık Karabağ’ın özerklik sınırları bir hayli genişti ve Sovyetler Birliği 1991’de çöktüğü vakit, yeni bağımsız Azerbaycan’ın, ne yazık ki, Dağlık Karabağ üzerinde hiçbir fiili kontrolü yoktu.
Yani, Dağlık Karabağ, bir ‘Ermeni işgali’ yoluyla Azerbaycan’dan kopartılmadı.
Bununla birlikte, -başta Hocalı Katliamı olmak üzere Rus askerlerinin de rol aldığı- Dağlık Karabağ’ın Azeri nüfusu ‘etnik temizlik’ ile bölgeden uzaklaştırıldı. Keza, Yukarı Karabağ çevresindeki işgal edilmiş -işte onlar işgal- Azerbaycan topraklarındaki nüfus da ‘etnik temizlik’ adındaki zulüm ile yüz yüze kaldı. Topraklarını terk ettiler. Bu sayı 724 bin olarak hesaplanıyor.
Bu bakımdan, ‘oyun kuralı değiştirmek’ ve ‘ön şart getirmek’ sayılsa da, eğer Tayyip Erdoğan, ‘Azerbaycanlı göçmenler sürüldükleri evlerine geri dönmeden’ veya ‘evlerine geri dönmeleri güvence altına alınmadan’ Türkiye, Ermenistan ile kara sınırını açmayacaktır deseydi, daha anlaşılır olurdu. Hiç değilse bir ‘olgusal hata’ yapmamış olurdu.
Eğer, Türkiye’nin Ermenistan kara sınırının ‘Dağlık Karabağ’ın işgali’ nedeniyle kapandığını zannediyorsanız ve açmak için ‘Dağlık Karabağ sorununun çözümü’ şartını getiriyorsanız, o sınırı sittin sene açmayacaksınız demektir.
O zaman da sorarlar, “Peki, siz bir buçuk yıl Cenevre’de Ermenistan ile görüşmelerde dalga mı geçtiniz?”
Daha önemlisi şu soru gelir: “İlan etmenizin üzerinden daha bir ay bile geçmemiş olan ‘yol haritası’ var mı, yok mu? Resmen ilân ettiğiniz ‘yol haritası’ geçerli mi, değil mi?”
Zira, ‘yol haritası’ geçerliyse, Tayyip Erdoğan’ın Bakû konuşması geçerli olamaz. Yok, Tayyip Erdoğan’ın Bakû konuşması geçerliyse, o takdirde bir aya yakın bir süre önce ilan edilen ‘yol haritası’ çöpe gitmiş bir dış politika belgesinden ötede bir değer taşımamaktadır.
***
Tayyip Erdoğan’ın Türkiye’nin Güney Kafkasya politikasındaki tüm ipleri İlham Aliyev’in ellerine teslim eden diplomasisinin yol açtığı bir başka önemli sorun, ‘Türkiye’nin imajı’ ile ilgilidir.
Türkiye, taraf olduğu ya da kendisini taraf olduğu herhangi bir soruna ilişkin olarak, son kertede, ‘çözüm yeteneksizliği’ni sergilemiş oluyor. Türkiye’nin tarafı olduğu sorun her ne ise, o, kangrenleşebiliyor. Kıbrıs’tan Kafkasya’ya, Kürt sorunundan Heybeliada Ruhban Okulu’na, aklınıza ne geliyorsa sıralayın; bunların tarihçesi ne ve çözüme ne kadar yakın duruluyor? Gerçekçi bir hesap yapın.
Türkiye, böyle bir performans ortaya koyduğu vakit, bugüne dek özellikle Ortadoğu diplomasisinde kendisi için en önemli ‘diplomatik getiri’ olan ‘soft power’ını yani ‘arabuluculuk’ ya da ‘çözümü kolaylaştırıcılık’ işlevini ne kadar inandırıcılıkla yerine getirebilir?
Azerbaycan ile Ermenistan arasındaki siyasi-diplomatik manevralar, Türkiye’yi kendi söküğünü dikemeyen bir terziye benzetti.
Tayyip Erdoğan ‘Bakû show’unun sonuçları daha geniş bir coğrafyada olumsuz sonuçlar üretmeye aday.
Bunun Türkiye’ye fazla hasar vermeden ‘geri dönüş’ şansı var mı?
Var. Amerika ile Rusya’nın marifetiyle önümüzdeki yakın dönemde Azerbaycan ile Ermenistan arasında bir mutabakat sağlanırsa, var.
Yoksa yok...
Friday, May 15, 2009
Europe’s line must embrace Turkish sand
By Tony Barber
The southern French city of Nîmes was the venue last week for a political rally at which Nicolas Sarkozy, France’s president, set out his vision of the European Union’s future. “Europe must stop diluting itself in a never-ending enlargement. Europe must have frontiers. Europe must have limits,” he said.
Specifically, Turkey, though deserving of a special relationship with the EU, should never become a full member, Mr Sarkozy went on. Instead, he said, the EU should start talks with Turkey on forming “a common economic and security space”, a project in which the EU should include Russia, “which must not be considered an adversary of Europe but a partner”.
Let us leave aside the awkward point that it is less than a year since Russia invaded and dismembered Georgia, an adventure that smacked less of partnership than of a primeval instinct to dominate weaker neighbours. Let us concentrate on Mr Sarkozy’s argument that it is time for the EU to define its borders and tell Turkey, an official candidate for EU membership since 2005, to stay outside.
Turkey’s EU accession would clearly bring profound changes to the bloc, some of which the country’s supporters have not properly thought through. For example, Turkey’s fast-growing population will number more than 100m by 2050, according to the forecasts of the United Nations Population Fund.
By contrast, Germany, at present the most populous EU country with 82.2m, will shrink to 70.8m by 2060, according to Eurostat, the EU’s statistical agency. Even the UK, projected to be the most populous member state, will have only 76.7m by 2060, Eurostat predicts.
As a result of these demographic trends, Turkey would acquire ever-increasing influence in the EU’s Council of Ministers, the body in which national governments take decisions using a voting formula based partly on population size. Turkey would also have more seats than any other country in the European parliament, whose approval is already necessary for most EU legislation and whose powers are set to expand under the Lisbon reform treaty.
Moreover, although recent years have seen Turkey outperform the EU in economic growth, its per capita gross domestic product is still only about one-third that of the 27-nation bloc. In the poorest parts of Anatolia, it is barely 10 per cent. The share of agriculture in Turkish employment is falling, but stood at 26 per cent in 2005. If the EU were to keep unchanged its much-criticised (but French-supported) common agricultural policy, as well as its generous regional aid policies, their extension to Turkey would place huge strains on the EU budget.
Such considerations were doubtless in Mr Sarkozy’s mind when he spoke in Nîmes. They also preoccupy Angela Merkel, Germany’s chancellor. She, however, is mindful that the EU’s self-image as a trustworthy guardian of a rules-based international order means that the bloc cannot just wriggle out of its commitment to negotiate membership terms with Turkey in good faith.
The strongest counter-argument to Mr Sarkozy comes from the likes of Carl Bildt, Sweden’s foreign minister, who warns that to define the EU’s borders once and for all would be “destructive and dangerous”. He raises a point too often ignored by opponents of Turkey’s EU entry – namely, that the very act of drawing a line, and leaving a country forever on the wrong side of it, is sure to diminish the EU’s power to encourage benign change in that country.
To some extent, this is already happening in Turkey. Many pro-European reformers in Ankara are no longer confident that the EU intends to keep its word. Politicians and business people are exploiting diplomatic and commercial opportunities elsewhere in Turkey’s neighbourhood, from Iran and the Middle East to Russia and central Asia.
If the EU were to slam the door shut on Turkey, as Mr Sarkozy suggests, the consequences would be more unpredictable and perhaps more dangerous than they are today with the door half open. Turkey is a considerable regional power, in military and economic terms. Thanks to its imperial Ottoman past, Turkic culture and Islamic heritage, it understands its neighbours rather better than the EU does. In short, Turkey has options.
The EU can draw all the lines on maps it wants, but it should remember that Turkey can decide its destiny for itself – possibly, in ways the EU would not like.
The southern French city of Nîmes was the venue last week for a political rally at which Nicolas Sarkozy, France’s president, set out his vision of the European Union’s future. “Europe must stop diluting itself in a never-ending enlargement. Europe must have frontiers. Europe must have limits,” he said.
Specifically, Turkey, though deserving of a special relationship with the EU, should never become a full member, Mr Sarkozy went on. Instead, he said, the EU should start talks with Turkey on forming “a common economic and security space”, a project in which the EU should include Russia, “which must not be considered an adversary of Europe but a partner”.
Let us leave aside the awkward point that it is less than a year since Russia invaded and dismembered Georgia, an adventure that smacked less of partnership than of a primeval instinct to dominate weaker neighbours. Let us concentrate on Mr Sarkozy’s argument that it is time for the EU to define its borders and tell Turkey, an official candidate for EU membership since 2005, to stay outside.
Turkey’s EU accession would clearly bring profound changes to the bloc, some of which the country’s supporters have not properly thought through. For example, Turkey’s fast-growing population will number more than 100m by 2050, according to the forecasts of the United Nations Population Fund.
By contrast, Germany, at present the most populous EU country with 82.2m, will shrink to 70.8m by 2060, according to Eurostat, the EU’s statistical agency. Even the UK, projected to be the most populous member state, will have only 76.7m by 2060, Eurostat predicts.
As a result of these demographic trends, Turkey would acquire ever-increasing influence in the EU’s Council of Ministers, the body in which national governments take decisions using a voting formula based partly on population size. Turkey would also have more seats than any other country in the European parliament, whose approval is already necessary for most EU legislation and whose powers are set to expand under the Lisbon reform treaty.
Moreover, although recent years have seen Turkey outperform the EU in economic growth, its per capita gross domestic product is still only about one-third that of the 27-nation bloc. In the poorest parts of Anatolia, it is barely 10 per cent. The share of agriculture in Turkish employment is falling, but stood at 26 per cent in 2005. If the EU were to keep unchanged its much-criticised (but French-supported) common agricultural policy, as well as its generous regional aid policies, their extension to Turkey would place huge strains on the EU budget.
Such considerations were doubtless in Mr Sarkozy’s mind when he spoke in Nîmes. They also preoccupy Angela Merkel, Germany’s chancellor. She, however, is mindful that the EU’s self-image as a trustworthy guardian of a rules-based international order means that the bloc cannot just wriggle out of its commitment to negotiate membership terms with Turkey in good faith.
The strongest counter-argument to Mr Sarkozy comes from the likes of Carl Bildt, Sweden’s foreign minister, who warns that to define the EU’s borders once and for all would be “destructive and dangerous”. He raises a point too often ignored by opponents of Turkey’s EU entry – namely, that the very act of drawing a line, and leaving a country forever on the wrong side of it, is sure to diminish the EU’s power to encourage benign change in that country.
To some extent, this is already happening in Turkey. Many pro-European reformers in Ankara are no longer confident that the EU intends to keep its word. Politicians and business people are exploiting diplomatic and commercial opportunities elsewhere in Turkey’s neighbourhood, from Iran and the Middle East to Russia and central Asia.
If the EU were to slam the door shut on Turkey, as Mr Sarkozy suggests, the consequences would be more unpredictable and perhaps more dangerous than they are today with the door half open. Turkey is a considerable regional power, in military and economic terms. Thanks to its imperial Ottoman past, Turkic culture and Islamic heritage, it understands its neighbours rather better than the EU does. In short, Turkey has options.
The EU can draw all the lines on maps it wants, but it should remember that Turkey can decide its destiny for itself – possibly, in ways the EU would not like.
Russia to sign gas pipeline deal
Senior officials from the Balkans and southern Europe are in the Russian Black Sea resort city of Sochi to sign agreements on a new gas pipeline.
South Stream, when built, will deliver gas from Central Asia and Russia to Italy through the Balkans.
The project will reduce Russia's dependence on Ukraine as a transit route, and bolster Russia's position as the region's major energy supplier.
But it has been beset by questions over its financial and technical viability.
Rival pipelines
Russian Prime Minister Vladimir Putin, his Italian counterpart, Silvio Berlusconi, and top energy officials from Greece, Bulgaria and Serbia, will together negotiate joint ventures to construct and operate South Stream at a meeting in Sochi on Friday.
The Russian state gas company, Gazprom, wants to have the pipeline up and running by 2015.
It will deliver at least 30bn cubic metres of gas a year from Russia, across the bed of the Black Sea to Bulgaria before splitting into a southern branch leading to Greece, and a northern branch into Serbia, Hungary, Austria and Italy.
Technical and commercial assessments are already well advanced.
The prize for Russia in building South Stream is to lessen its dependence on the existing pipelines carrying Russian gas to Europe, which run across neighbouring Ukraine and Belarus.
Russia has had disputes with both countries over transit to European customers, a quarter of whose gas needs it supplies.
South Stream is a rival project to another, future pipeline proposed by the European Union and backed by the United States.
Known as Nabucco, it would deliver gas from Central Asia to Europe via Turkey, avoiding Russia and Ukraine as transit routes altogether.
Nabucco has been pushed by the EU as part of its long-term strategy to reduce dependence on Russian gas.
However, there are serious doubts over Nabucco's viability, since only one-fifth of the gas supply needed to run it has been guaranteed by the Central Asian exporters.
Russia is taking advantage of this - and the divisions within the EU over energy strategy - to get South Stream in place.
Moscow says it will make deliveries of gas to Europe more reliable, and more stable, than ever before.
South Stream, when built, will deliver gas from Central Asia and Russia to Italy through the Balkans.
The project will reduce Russia's dependence on Ukraine as a transit route, and bolster Russia's position as the region's major energy supplier.
But it has been beset by questions over its financial and technical viability.
Rival pipelines
Russian Prime Minister Vladimir Putin, his Italian counterpart, Silvio Berlusconi, and top energy officials from Greece, Bulgaria and Serbia, will together negotiate joint ventures to construct and operate South Stream at a meeting in Sochi on Friday.
The Russian state gas company, Gazprom, wants to have the pipeline up and running by 2015.
It will deliver at least 30bn cubic metres of gas a year from Russia, across the bed of the Black Sea to Bulgaria before splitting into a southern branch leading to Greece, and a northern branch into Serbia, Hungary, Austria and Italy.
Technical and commercial assessments are already well advanced.
The prize for Russia in building South Stream is to lessen its dependence on the existing pipelines carrying Russian gas to Europe, which run across neighbouring Ukraine and Belarus.
Russia has had disputes with both countries over transit to European customers, a quarter of whose gas needs it supplies.
South Stream is a rival project to another, future pipeline proposed by the European Union and backed by the United States.
Known as Nabucco, it would deliver gas from Central Asia to Europe via Turkey, avoiding Russia and Ukraine as transit routes altogether.
Nabucco has been pushed by the EU as part of its long-term strategy to reduce dependence on Russian gas.
However, there are serious doubts over Nabucco's viability, since only one-fifth of the gas supply needed to run it has been guaranteed by the Central Asian exporters.
Russia is taking advantage of this - and the divisions within the EU over energy strategy - to get South Stream in place.
Moscow says it will make deliveries of gas to Europe more reliable, and more stable, than ever before.
Saturday, May 2, 2009
İşte Erdoğan'ın yeni kabinesi
Başbakan Erdoğan yeni kabineyi basın toplantısıyla açıkladı
Erdoğan, bu akşam üzeri Cumhurbaşkanı Abdullah Gül'e 'Kabine' değişikliği ile ilgili listeyi sunmak üzere Dışişleri Konutu'na geldi.
Başbakan'ın daha sonra ise 'Kabine' değişikliğini Başbakanlık Merkez Bina'da yaptığı bir basın toplantısı ile duyurdu. Başbakan şunları söyledi:
"Kabinemizdeki revizyonla ilhgili olarak Sayın Cumhurbaşkanımızla ön görüşmem oldu. Onaylanan yeni kabinemizi sizlere sunmak istiyorum.
Arkadaşlarımın hepsiyle bu yola beraber çıktım. Hepsi de ellerinden gelen gayreti gösterdiler. Bundan sonra da verilecek görev ne olursa olsun bunu aynı heyecanla orataya koyacaklardır. Fakat değişimin yeni bir heyecan getirmesi önem arz ediyor. 22 Temmuz'dan sonra da kısmi bir değişi,m yapmıştık. Bunu biraz daha artıyoruz.
SON DURUM
10 bakan yerini korudu, 7 bakanın görevi değişti, 8 bakan kabine dışı kaldı ve Bakanlar Kurulu'na biri Meclis dışından 9 yeni isim katıldı.
Görevi değişmeyenler
Cemil Çiçek - Başbakan Yardımcısı
Mehmet Aydın - Devlet Bakanı
Egemen Bağış - Devlet Bakanı
Vecdi Gönül - Savunma Bakanı
Beşir Atalay - İçişleri Bakanı
Recep Akdağ - Sağlık Bakanı
Binali Yıldırım - Ulaştırma Bakanı
Mehdi Eker - Tarım ve Köyişleri Bakanı
Ertuğrul Günay - Turizm ve Kültür Bakanı
Veysel Eroğlu - Çevre ve Orman Bakanı
Görevi Değişenler
Hayati Yazıcı - Başbakan Yardımcısı'ydı Devlet Bakanı oldu
Nimet Çubukçu - Devlet Bakanı'ydı Milli Eğitim Bakanı oldu
Mehmet Şimşek - Devlet Bakanı'ydı Maliye Bakanı oldu
Ali Babacan - Başbakan Yardımcısı ve Ekonomiden Sorumlu Devlet Bakanı
Faruk Nafiz Özak - Bayındırlık ve İskan Bakanı'ydı Devlet Bakanı oldu
Mehmet Zafer Çağlayan - Devlet Bakanı
Faruk Çelik - Çalışma ve Güvenlik Bakanı'ydı Devlet Bakanı oldu
Gidenler
Nazım Ekren - Başbakan Yardımcısıydı
Murat Başesgioğlu - Devlet Bakanı
Kürşad Tüzmen - Devlet Bakanı
Sayid Yazıcıoğlu - Devlet Bakanı
Mehmet Ali Şahin - Adalet Bakanı
Kemal Unakıtan - MaliyeBakanı
Hüseyin Çelik - Milli Eğitim Bakanı
Hilmi Güler - Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı
Gelenler
Bülent Arınç - Başbakan Yardımcısı oldu
Cevdet Yılmaz - Devlet Bakanı oldu
Sadullah Ergin - Adalet Bakanı oldu
Selma Aliye Kavaf - Devlet Bakanı oldu
Mustafa Demir - Bayındırlık ve İskan Bakanı
Ömer Dinçer - Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı
Ahmet Davudoğlu - Dışişleri Bakanı
Taner Yıldız - Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı
Nihat Ergün - Sanayi ve Ticaret Bakanı
Erdoğan, bu akşam üzeri Cumhurbaşkanı Abdullah Gül'e 'Kabine' değişikliği ile ilgili listeyi sunmak üzere Dışişleri Konutu'na geldi.
Başbakan'ın daha sonra ise 'Kabine' değişikliğini Başbakanlık Merkez Bina'da yaptığı bir basın toplantısı ile duyurdu. Başbakan şunları söyledi:
"Kabinemizdeki revizyonla ilhgili olarak Sayın Cumhurbaşkanımızla ön görüşmem oldu. Onaylanan yeni kabinemizi sizlere sunmak istiyorum.
Arkadaşlarımın hepsiyle bu yola beraber çıktım. Hepsi de ellerinden gelen gayreti gösterdiler. Bundan sonra da verilecek görev ne olursa olsun bunu aynı heyecanla orataya koyacaklardır. Fakat değişimin yeni bir heyecan getirmesi önem arz ediyor. 22 Temmuz'dan sonra da kısmi bir değişi,m yapmıştık. Bunu biraz daha artıyoruz.
SON DURUM
10 bakan yerini korudu, 7 bakanın görevi değişti, 8 bakan kabine dışı kaldı ve Bakanlar Kurulu'na biri Meclis dışından 9 yeni isim katıldı.
Görevi değişmeyenler
Cemil Çiçek - Başbakan Yardımcısı
Mehmet Aydın - Devlet Bakanı
Egemen Bağış - Devlet Bakanı
Vecdi Gönül - Savunma Bakanı
Beşir Atalay - İçişleri Bakanı
Recep Akdağ - Sağlık Bakanı
Binali Yıldırım - Ulaştırma Bakanı
Mehdi Eker - Tarım ve Köyişleri Bakanı
Ertuğrul Günay - Turizm ve Kültür Bakanı
Veysel Eroğlu - Çevre ve Orman Bakanı
Görevi Değişenler
Hayati Yazıcı - Başbakan Yardımcısı'ydı Devlet Bakanı oldu
Nimet Çubukçu - Devlet Bakanı'ydı Milli Eğitim Bakanı oldu
Mehmet Şimşek - Devlet Bakanı'ydı Maliye Bakanı oldu
Ali Babacan - Başbakan Yardımcısı ve Ekonomiden Sorumlu Devlet Bakanı
Faruk Nafiz Özak - Bayındırlık ve İskan Bakanı'ydı Devlet Bakanı oldu
Mehmet Zafer Çağlayan - Devlet Bakanı
Faruk Çelik - Çalışma ve Güvenlik Bakanı'ydı Devlet Bakanı oldu
Gidenler
Nazım Ekren - Başbakan Yardımcısıydı
Murat Başesgioğlu - Devlet Bakanı
Kürşad Tüzmen - Devlet Bakanı
Sayid Yazıcıoğlu - Devlet Bakanı
Mehmet Ali Şahin - Adalet Bakanı
Kemal Unakıtan - MaliyeBakanı
Hüseyin Çelik - Milli Eğitim Bakanı
Hilmi Güler - Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı
Gelenler
Bülent Arınç - Başbakan Yardımcısı oldu
Cevdet Yılmaz - Devlet Bakanı oldu
Sadullah Ergin - Adalet Bakanı oldu
Selma Aliye Kavaf - Devlet Bakanı oldu
Mustafa Demir - Bayındırlık ve İskan Bakanı
Ömer Dinçer - Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı
Ahmet Davudoğlu - Dışişleri Bakanı
Taner Yıldız - Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı
Nihat Ergün - Sanayi ve Ticaret Bakanı
Subscribe to:
Posts (Atom)